tag:blogger.com,1999:blog-123067922024-03-08T00:47:19.326+08:00SideCommentsIt's not useless if it makes sense.carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.comBlogger35125tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1211324279669275782010-06-14T12:17:00.003+08:002010-06-14T12:25:48.287+08:00Dear Ma'am Julian,<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikOMfPNvaluvS59zIT6VwmCHS1RHAoKZhdhmtUbWOzZHuZIo8H94yFluQUeJFSIRDXeAsdkDSCirl3zo9ZdJ2a9hl9yVslYsrX7NuJZTwDAJzzSSwTWs3QB6j5kQ46Rq6IU4FQ/s1600/sot_julian.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 94px; height: 114px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikOMfPNvaluvS59zIT6VwmCHS1RHAoKZhdhmtUbWOzZHuZIo8H94yFluQUeJFSIRDXeAsdkDSCirl3zo9ZdJ2a9hl9yVslYsrX7NuJZTwDAJzzSSwTWs3QB6j5kQ46Rq6IU4FQ/s320/sot_julian.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5482478817391433314" /></a><br /><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">You struck fear in the thoughts of would-be students, but only in an effort to stir the mind and inspire the heart.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">You imposed strict discipline within and around the four corners of the classroom, but only to prepare your children for the harsh realities of life that lay beyond graduation.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">You pushed, shoved and forced your students to perform even when it meant doing away with sugarcoated pills and honey-glazed syringes.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Even when it started to hurt.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><o:p><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">E</span></span></o:p></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">ven when it seemed unfair to some of us who failed to realize.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">But you were the real deal.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">You embodied everything a mentor should be: a motivator, mother, teacher and friend.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">You made us proud to have been part of your system.</span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">And deep inside, we do hope that we did you proud as well.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span class="Apple-style-span"></span></span></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Thank you, Ma’am Julian. We shall meet again on the other side. Until then, you will remain fondly remembered, revered and loved.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: right; "><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Yours truly,</span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: right; "><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">cTHiScience </span></span></span><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">∞</span></span></span></p>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-65866936995172479922010-06-07T21:00:00.001+08:002010-06-07T21:12:56.235+08:00Ukay Lessons<span class="Apple-style-span" style="font-family:Verdana;font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">I just stood behind her.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">Plastic bags filled with vegetables and what-not’s in tow, I followed her around as she sorted out clothes in one of those <i style="mso-bidi-font-style:normal">ukay-ukay </i>stores in the market.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">My knees were starting to fail. My Nikes weren’t doing their job. My arms feel as if they’ve gained an inch or two in length.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">It was like revisiting elementary school. Just for biting down on a cracker in class, I was made to stand in a corner for the rest of the period. That was for the first offense. For the second offense, you’d have to squat on the floor. For the third? I don’t know. I never got past the second. Although I pretty much think the third penalty would be something like this.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">I grunted as I adjusted the bags to let some blood flow to my fingers.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Okay ka lang?</i>” she asked with concern.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Yep. Sige lang</i>.” I replied with a smile.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Sure</i>?”</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Oo. I’m okay</i>.”</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">Don’t get me wrong. She doesn’t let me carry her stuff if she can do so on her own. In fact, we even argue over who should carry what – which almost always ends with us splitting the cargo even.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Daan din tayo sa <st1:place st="on">Harrison</st1:place>…</i>” she coyly suggested.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Ha?</i>”</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Sige, hintayin mo na lang ako dito...</i>” She had one of those twinkles in her eye.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Oo na, sige, halika na</i>.”</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">She’s addictively sly.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>W</o:p></span>e walk a good distance to <st1:street st="on"><st1:address st="on">Harrison Road</st1:address></st1:street> where there’s another <i style="mso-bidi-font-style:normal">ukay </i>store. Over and over again I ask myself, why don’t we go around stores first <i style="mso-bidi-font-style:normal">before </i>going to the market? Then I realize: we don’t really plan days like this. It’s more of a “spontaneous-turn-of-events” that starts out as a regular trip to the market and ends as the Iron Man Challenge.</p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">We live each day like this. Spontaneous. I live for days like this. Alive.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">See, I don’t care where we go or what we do whenever we’re together. It’s the little things – things we normally take for granted – that matter. From making faces to make a baby in a bus laugh to enjoying a cup of free coffee, the little things form the foundation for the bigger ones; something like glue holding your shoes together.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">This is what I learned: You don’t have to go all out every time. Just sit back and relax. The universe will unfold itself before you in God’s own sweet time. Be content with the thought that you are NOT in control of how the earth spins and there’s Someone up there Who is – and that He always has YOU in mind. It feels good to be on the driver’s seat most times, but it feels great if there’s someone who’s willing to switch with you. Don’t be too serious; life is too precious to be wasted on worrying about things we don’t have control over. Live your life one day at a time, giving due regard and preparation for the future. It will come whether you like it or not, but moments wasted worrying about it will be lost forever. Ask for seconds. Nobody can judge you for getting a second serving of something good. Love much and hate less. There’s nothing like waking up the next morning with a smile.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">I’ll have to carry these bags a little longer. So what? It’s not like the world will be caving in if I don’t. After all, it’s not what I’m carrying that matters – it’s who I’m carrying them with. I find myself enjoying every minute spent walking around, following her through a crowd and standing by, watching as she beams with joy as she picks up a choice find.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">“<i style="mso-bidi-font-style:normal">Oo, bagay mo. Ang cute n’yan</i>.”</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">She smiles. And everything’s right with the universe again.<o:p></o:p></span></p></span></span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-55400242157349840332010-06-04T14:27:00.001+08:002010-06-04T14:29:05.445+08:006/4/2010<p class="MsoNormal">Hindi naman talaga ako manunulat. Minsan lang may mga naiisip ako na gusto ko maalala pagkatapos ng isang taon.</p> <p class="MsoNormal">Sa wikang Tagalog ako nagsusulat. Oo, “Tagalog.” Hindi “Filipino.” Dahil isa akong Tagalog (Batanguenio eh!) at iyon ang tunay na naglalarawan sa aking pagkatao. Sa aking pagiging Tagalog, naging Pilipino ako. Hindi ko dinadaan sa aking citizenhip (‘censya na. Di ko alam ang Tagalog n’un eh.) ang pagiging tao ko kundi sa kung ano ang dugo ko. Naguguluhan ka ba? Ako rin.</p> <p class="MsoNormal">Huli ako’ng sumulat bago ang Halalan ’10 (salamat, ABS-CBN). Bago iyon, isang taon yata ang lumipas (aba malay ko, hindi ko naman tiningnan ang huling entry bago ko inumpisahan ‘to) Kung hindi ako ginising ng mabuti kong kaibigang si Xet ay malamang puro status updates lang ang nagagawa ko sa Facebook hanggang ngayon.</p> <p class="MsoNormal">Masarap din pala magsulat. Pwede mo sabihin ang lahat ng ideya mo, mga opinyon at saloobin mo – at walang epal na sisingit habang nagsasalita ka.</p> <p class="MsoNormal">***</p> <p class="MsoNormal">Nabuhay ako nang mag-isa. Masarap ang pakiramdam. <st1:place st="on">Malaya</st1:place>. Dedesisyunan mo ang bawat galaw mo. Responsibilidad mo ang sarili mo. At sweldo mo ang bubuhay sa’yo. Kahit tapsilog ang bumuhay sa’kin ng dalawang linggo ayos lang; ako lang naman ang damay.</p> <p class="MsoNormal">Yun nga. Ako lang. <st1:place st="on">Malaya</st1:place> nga, mag-isa naman. At habang natitikman mo ang pait ng lipunan, mag-isa mo rin itong titiisin. At kahit na may Sun Cellular na mag-uugnay sa iyo at sa pamilya mo, ang puno’t dulo nito ay mag-isa ka pa ring uuwi.</p> <p class="MsoNormal">***</p> <p class="MsoNormal">Naka-“pause” pa rin ang buhay ko. Hindi kasi ako pinalad. Hindi ko alam kung bakit; “Huwag muna,” sabi siguro ni Lord.</p> <p class="MsoNormal">Sa ngayon, hindi naman inatras ni Justice Carpio-Morales ang two-examiner rule. So 16 pa rin pala kayo. (Sa ‘kin lang, kahit 32 or 64 pa kayo, wala akong pakialam!) Nakakainis lang dahil kasama pa rin ang VAT sa coverage.</p> <p class="MsoNormal">***</p> <p class="MsoNormal">Ikinasal ang isa sa mga pinakamabuti kong kaibigan noong May 22, 2010. Dalawa na ang ikinasal sa barkada at *<st1:place st="on"><st1:city st="on">sana</st1:city></st1:place>* babae naman ang susunod.</p> <p class="MsoNormal">Parang mini-reunion ng barkada ang kasal. Kahit kulang kami, masaya pa rin. Kwentuhan, kulitan, asaran. Seryosohan.</p> <p class="MsoNormal">Tumatanda na pala kami. Noong 1997 lang eh parang napakalaking isyu na ‘pag may ka-relasyon ka. Noong 2007, bawal muna mag-asawa dahil bata ka pa. Ngayon, parang sila pa ang nagtutulak sa ‘yo para magpakasal.</p> <p class="MsoNormal">Sabi ko nga, seryosohan na. Pamilyahan na. Pero di tulad noon, hindi na ganoon kasimple ‘yun ngayon. Hindi ka na gagawa ng desisyon ayon sa “kilig” mo. Hindi ka na mamimili ng gusto mo ayon sa hitsura o ayon sa dikta ng barkada mo. Pag-iisipan mo rin ang katayuan nito sa buhay – trabaho, pamilya, ugali, relihiyon. Pag-iisipan mo na rin kung paano ninyo bubuhayin ang mga sarili ninyo. Po-problemahin mo kung ilang anak ang gusto mo at kung saan kayo titira, kung gaano kalaki ang bahay at kung ilang kwarto’t banyo ang mayroon dito. Dedesisyunan ninyo kung kukuha ba kayo ng yaya o hihiling na magulang ang tumayong tagapangalaga.</p><p class="MsoNormal">Magulo. Pero nakakakilig pa rin. </p> <p class="MsoNormal">***</p> <p class="MsoNormal">Baka mapadalas na ang pagsulat ko. Siguro lang.</p>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-30458352354324734972010-05-05T22:15:00.002+08:002010-05-05T22:30:57.241+08:00Oo. Dick ako.<p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">Kritiko ako. Mahirap paniwalain. Mahirap utuin. Matigas ang ulo. Pero karaniwang tao rin ako. Nanunuod ng Naruto. Nagu-update ng FB. Kumakain ng balut.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">Pero mapili ako. Lalo na sa kaibigan. Sa panahon kasi ngayon, ang hirap magtiwala sa kung sinu-sino lang. Sa mga malapit sa akin ngayon, alam ko na kaya ko silang pagkatiwalaan kapag nagka-gipitan. Alam ko na walang mag-iiwanan.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana">(Teka, unang una, hindi ako nangangampanya. Ngayon lang kasi ako pumili ng iboboto ko.)</span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana; font-size: 13px; ">Mula noon, si Noy at si Dick ang pinagpipilian kong iboto bilang Pangulo. Pero ngayong lumalapit na ang botohan, si Gordon ang napili ko.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Wala naman akong problema kay Noy. Mas pinagkakatiwalaan ko lang kasi si Dick. (At sa tingin ko mas kaya niyang patakbuhin ang Pilipinas kaysa sa iyo. Pasensiya ka na ha?)</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Sa tingin ko ang pagpili ng Pangulo ay kaparehas ng pagpili ng kaibigan. Pareho natin silang pagkakatiwalaan. Pareho natin silang hihingan ng tulong sa problema. At pareho silang hahawak ng pera natin. Eventually.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Sa pagpili ng kaibigan, gusto ko yung diretso. Kung may ginawang <st1:place st="on"><st1:country-region st="on">mali</st1:country-region></st1:place>, gusto kong masabihan. Kung may dapat gawin, ayoko ng paligoy-ligoy. Kung may problema, gusto ko agad matugunan. Hindi ako takot mapaiyak kung iyon ang kailangan para matuto ako. “Straightforward,” ika nga. Ayoko ng maraming palusot kaya hindi magawa ang solusyon. Gusto ko ng pinuno, hindi pulitiko. (Bilib nga rin ako kay Bayani sa nagawa niya sa Metro <st1:place st="on"><st1:city st="on">Manila</st1:city></st1:place>. Nasa Top-3 siya sa VP list ko.)</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Gusto ko sa kaibigan yung totoo. Kung may sinabing gagawin, maniniwala ako dahil nakita kong nagawa na ito. Hindi yung magbibigay ng sari-saring pangako para lang matuwa ako. Mahirap kasi ako paniwalain lalo na’t ang daming oportunidad ang lumipas. Kaya kung hindi nagawa noon, wala akong dahilan para maniwalang magagawa ito ngayon.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Gusto ko ng kaibigang walang tinatago. Wala akong pakialam kung may mga natulungan kung mayroon din namang sinaktan. Wala akong pakialam kung sikat kung maraming namang pinagnakawan. Basta, ayoko ng hambog. Period.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Gusto ko yung taong nakaapak sa lupa. Yung may pangakong realistic. Practical. Posible. Yung kayang abutin ng IQ ko. Yun kasi ang kayang tuparin. Hindi tulad ng mga pangakong tila galing sa fantaserye. Sayang lang ang panahon sa paghihintay sa bola. Hindi kasi ganoon ka-simple yun. Gusto ko yung may planong pangmatagalan, hindi yung panandaliang solusyon lang. Kumbaga, hindi magkasing-sarap ang seafood at instant seafood noodles. Dig?</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Gusto ko yung may credibilidad. Kayang patunayan ng mga kaibigan ko na ayaw ko sa mga babaero at mga nanloloko ng kapwa; mapa-relasyon man o ano pa. Pero ‘pag pinagbayaran na ang kalokohan noon, ayos lang sa’kin. (Yun nga lang kung hanggang ngayon eh ipipilit parin na inosente at mala-anghel ka, lalayo ako sa’yo. Hindi ako ang klaseng taong nagpapa-uto.) Oo, mahirap malaman kung sino ang nagsasabi ng totoo. Pero hindi naman mahirap tingnan ang mga nagawa na sa nakaraan. Iyon ang basehan ko.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Gusto ko ang taong nirerespeto ako bilang tao. Hindi yung ginagawa akong tanga sa lahat ng pasikat at pa-porma. Hindi ako ganoon kababaw para matuwa lang sa mga sayaw at kanta sa entablado.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>At ang pinakagusto ko ay ang may respeto sa kapwa. Yung hindi naninira ng iba, lalo na ‘pag katunggali. Ano ‘to, elementary? Kung gusto ko ba sumama sa ibang kaibigan eh hindi tayo bati? Sabi nga sa amin, “Patunayan mo ang sinasabi mo sa sarili mong lakas, at huwag sa kahinaan ng katunggali mo.” Ayaw ko sa taong kung manira sa kapwa eh daig pa ang kabit ng mayor sa beerhouse.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Hindi ko sinasabing santo si Dick Gordon. Ang sinasabi ko ay kaya ko siyang pagkatiwalaan. Diretso, totoo, walang tinatago, realistic, may credibilidad at may respeto. Siya ang tipong gusto ko maging pinuno.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Oo, iisa lang ang boto ko. Pero alam kong pagkatapos ko bumoto, makakatulog ako ng mahimbing. Ayoko na kasing napapahiya sa mundo.</o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:10.0pt;font-family:Verdana"><o:p>Bow.</o:p></span></p>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-49568114519324135062009-06-28T09:02:00.000+08:002009-06-28T09:03:48.417+08:00Adik<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cnoel%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><o:smarttagtype namespaceuri="urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" name="place"></o:smarttagtype><o:smarttagtype namespaceuri="urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" name="country-region"></o:smarttagtype><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if !mso]><object classid="clsid:38481807-CA0E-42D2-BF39-B33AF135CC4D" id="ieooui"></object> <style> st1\:*{behavior:url(#ieooui) } </style> <![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Calisto MT"; panose-1:2 4 6 3 5 5 5 3 3 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:3 0 0 0 1 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} /* List Definitions */ @list l0 {mso-list-id:887689691; mso-list-type:hybrid; mso-list-template-ids:-562635244 67698703 67698713 67698715 67698703 67698713 67698715 67698703 67698713 67698715;} @list l0:level1 {mso-level-tab-stop:.5in; mso-level-number-position:left; text-indent:-.25in;} ol {margin-bottom:0in;} ul {margin-bottom:0in;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Nakahanap ako ng paraan para kumita ng pera.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Mag i-introduce ako ng produkto sa mercado – kahit ano’ng produkto – at tatawagin ko ito’ng “BRAND X”.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Kapag may mga advertisements na ikukumpara ang kanilang mga produkto sa BRAND X, e.g. NIDO Full Cream Milk vs. BRAND X, idedemanda ko sila for unfair competition and damages. Habang tumatagal, ie-expand ko ang production ko para sa 25 pa na produkto: Brands A-Z. Humanda kayo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >What’s with us Pinoys and love teams?<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Nakakita lang ng artistang babae na may kausap na artistang lalaki, gagawan na ng intriga. (HEADLINE: Mr. Actor, may pag-asa nga ba sa puso ni Ms. Actress?) Kapag may anak ang dalawang Pinoy couples, at nagkataon naman na lalaki at babae ang mga anak nila (respectively), palaging ico-consider na magkakatuluyan ang dalawa. Kawawang mga bata.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >We Pinoys have the constant need to reaffirm our identity to the world over and over again. Kapag may foreign celebrity na bumisita dito sa Pilipinas, ang mga palaging tinatanong eh, “How do you find the <st1:country-region st="on">Philippines</st1:country-region>?”, “Do you like it here in the <st1:country-region st="on">Philippines</st1:country-region>?”, “How do you find the Filipino people?”, “Would you like to make a movie in the <st1:place st="on"><st1:country-region st="on">Philippines</st1:country-region></st1:place>?” at ang pinaka-kilig na tanong, “Would you consider marrying / dating a Filipino?” (with reference to the previous topic, re: love teams). Siyempre dapat palaging positive ang sagot niya kasi kung hindi eh kukuyugin siya ng taong bayan at idedeclare siyang persona non grata. Automatically, galit na tayo sa bansang pinanggalingan niya at magiging political issue ito. Magrarally ang mga aktibista. Siyempre may papapel na senador. Tapos mage-enact ang Congress ng batas ukol dito.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Mukhang obsessed pa rin ang mga Pilipino sa pagpasok sa Guinness Book of Records. Magtitipon-tipon ang isanlibong nangungulangot para matanggap ang titulong “Highest number of nose pickers ever assembled in the world”.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Masyado rin possessive ang Pinoy. Kapag may isang sikat na celebrity na may ginawang kababalaghan (read: accomplishment), at kahit na .025% lang ang Filipino blood nito, aangkinin na natin, iimbitahin sa Pilipinas, ipaparada sa Malacanang at bibigyan ng award. Usually bibigyan pa ng movie opportunity tapos magiging napakalaking problema sa showbiz world kung sino ang makakatambal niya. (Swerte ni Nicole, si Manny ang leading-man niya). Kung malaki ang possibility na sumikat ito, magrerelease pa ito ng album na magpa-platinum in a few weeks’ time. Mas papansinin pa ang mga ito kaysa ang mga high school students na pumunta ng <st1:place st="on"><st1:country-region st="on">Iran</st1:country-region></st1:place> para lumahok sa quiz bee habang iniiwasan ang mga nagliliparang mga bala. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Obsessed din ang Pilipino sa nutrients. Kulang na lang pati vetsin eh lagyan ng Vitamin A, Vitamin C, Vitamin B12 at Omega-5.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Lalo pang obsessed ang Pilipino sa camera. Kapag may nakatayong video camera ang ABS-CBN sa kalsada at nandoon ang reporter, gagawin talaga ng mga tao ang lahat para makita sa camera at kakaway pa. Kakaway pa rin ang mga ito kahit may nakabulagtang patay sa kalsada o nasusunog ang mga bahay sa likod. Tapos magtetext ang mga ito, sasabihin sa kaibigan nila, “pare! Nood ka XXX sa sabado, makikita mo ako!” (Guilty.) <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Kawawa din ang mga artista dito. Madapa ka lang sa mall eh nasa headline na ng diyaryo at sa TV ang pangalan mo. Tapos kapag hindi mo pinansin ang isang artista sa isang public function, conclusive presumption agad na may away kayo. Tapos matutuklasan na lang ng bayan na sinulot mo pala yung GF nung isa noong 1998.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Ang hirap bumuo ng sariling identity ang mga starting Pinoy artists. Palagi tayong may “Josh Groban of the <st1:country-region st="on">Philippines</st1:country-region>”, “Pussycat Dolls of the <st1:country-region st="on">Philippines</st1:country-region>”, at kung anu-ano pang “…of the <st1:place st="on"><st1:country-region st="on">Philippines</st1:country-region></st1:place>”. Hindi ka kikilalanin kapag hindi mo ibinase sa pangalan ng iba ang pangalan mo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Philippine telenovelas are classics. If they are not based on foreign soaps or sitcoms, they are painfully predictable. When the <st1:country-region st="on"><st1:place st="on">US</st1:place></st1:country-region> comes up with a new superhero gig, expect Philippine media to come up with a “Filipino version”. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Ang pinaka-common na plot ng telenovela ay: <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <ol style="margin-top: 0in;" start="1" type="1"><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Dalawang babae / lalaki, pinag-aawayan ang isang lalaki / babae.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Palaging magkaaway sa umpisa yung love team or yung dalawang main characters.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Usually mayaman sila. Kung hindi, mahirap ang isa. Basta palaging may isang mayaman.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Kahit 15 years old lang yung star, basta bida, may sariling kotse yan.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Palaging may nagwa-walk out.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Kung may “twist” daw sa plot, at kung grabeng pagmamalaki ang ginawa ng producers sa twist na ito, siguradong stupid yung twist.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Sa bandang huli, mamamatay ang tatay / nanay / kapatid / asawa / anak / alaga ng bida.<o:p></o:p></span></li><li class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Tapos bigla na lang matutuklasan ng buhay pala yung namatay sa #7 at may amnesia na.<o:p></o:p></span></li></ol> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Basta may patalastas ng alak, palaging may naka-bikini. Yun lang.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Yung patalastas ng roof sealant (nakalimutan ko na yung brand) na palaging pinapakita noong laban ni Pacquiao at Hatton, may babaeng nagpapacute, ala-90’s R-Rated movie. The connection? Beats me.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Early morning news have the same content: bangaan sa EDSA, bumangga sa MMDA concrete barrier, sunog, baha, nag-amok, nangholdap, then a buttload of showbiz news. Good morning.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Oh yeah, when Barbara Streisand’s dog gets a tongue piercing, expect it to be on the evening news. And that’s part of the news that they allegedly gather “sa loob ng beinte-quatro oras… saan man… sa mundo.”<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >At bago sila magpaalam kapag tapos na ang news, ang haba ng speech nila bago magroll ang credits. (Ito ang mga balitang nakalap sa isang araw na pakikipagsapalaran… mga balitang angkop sa pang araw-araw na buhay… upang maging kaginha-ginhawa ang inyong panonood… mag-ingat sa pagsakay ng LRT… kami ang may hawak ng katotohanan… abangan bukas ang aming muling pagbabalita…blah blah blah…)<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-895016733719061452009-03-21T00:38:00.003+08:002009-03-21T00:39:56.000+08:00Where'd all the Good People Go?They got this and that with a rattle attack;<br />Testing, one, two... man, what you gonna do?<br />Bad news, misused, got too much to lose...<br />Gimme some truth, now whose side are we on?<br /><br />Whatever you say;<br />Turn on the boob tube, I'm in the mood to obey;<br />So lead me astray... and by the way now;<br />Where'd all the good people go?carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-88652754783162059182009-02-23T00:34:00.006+08:002009-02-23T00:51:18.567+08:00Tissue<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cnoel%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Trebuchet MS"; panose-1:2 11 6 3 2 2 2 2 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:647 0 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Love is like bird poop. It hits you when you when you least expect it.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >The usual thing that you hear is about someone trying to decide when it is time to let go. But the more important question that must be considered is that, when is it the right time to hold on?</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Wanting to stop loving someone is like flushing a toilet. No matter how many times you flush it down, something always manages to stay behind.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >These days, people are more concerned with giving up than holding on. Relationships fail. Marriages fall apart. Children stray away from their families. It’s because giving up is much easier to do and no one will actually blame you for letting go. It’s just like diarrhea. Everybody sees how bad it is – but no one would really blame you for it. But the issue still stays – like the stain and the stink that sticks on your behind when you go in public.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Holding on takes more courage than you know. Holding on means that you are willing to move forward despite the things you’ve gone through.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Holding on is like driving a beat up Oldsmobile. It may die down on you at times, but it’s all you got to get you home.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Loving out of convenience is never right. You don’t love someone just because it makes you feel good. You don’t commit to someone just because you get the better end of the deal. You love for the purpose of making another feel good – giving them the better end of the deal. When you love, you give yourself without expecting anything in return.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Jealousy is like a shower room. Someone always complains when someone else has a bigger set.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Not that size matters, that's off the subject. Jealousy is basically 90% selfishness. I say 90% because I still believe that there is a justifiable reason for that remaining 10%. Although feeling overwhelmed by the not-so-jolly-green-giant is quite normal, there comes a time when it spirals out of control and that you should pull the plug on it - if you can find it. It's perfectly fine to feel jealous when some other guy sends your girl flowers. Heck, it's normal to feel jealous when your man remembers your best friend's birthday and forgets yours. But when jealousy pops in its big, green, ugly head whenever your man (or woman) mentions a girl name, then there's definitely something wrong with this picture. When you become this jealous, you've reached a point where you want your partner to conform to a certain standard that suits your convenience. This jealousy has long ceased to be righteous, if this is the case. This, my friend, ceases to be jealousy. It evolves entirely into selfishness.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Loving is like giving a liver transplant. You give a part of yourself to make someone else feel good.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >So does that mean that you just keep on giving without expecting anything in return?</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Heck no.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >We are incapable of giving perfect, selfless love. In the entire course of history, God was the only One Who was capable of doing that. What we can do, on the other hand, is that which is simply close to being perfect.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >When you give, don’t expect something in return. When you are reciprocated, be grateful. If not, don’t be bitter. This is the only principle you should remember in the process of loving someone. Look forward to reciprocation, but don’t expect it. What’s the difference, you ask?</span></p><p class="MsoNormal">
<br /><span style=";font-family:";" ><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Looking forward to reciprocation is like a girl excited to get married.<o:p></o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Expecting reciprocation is like a girl going all out to buy the dress.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >The difference between looking forward to reciprocation and expecting it is how your emotions will be whether or not reciprocation arrives. Whether or not your man (or woman) appreciates, affirms or reciprocates your feelings is of no consequence – you love that person nonetheless. That is the selfless, unconditional love that we are capable of giving.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >But of course, there is a time when you should go on and replace your toilet when it refuses to flush everything down.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >In this case, flushing isn’t the problem – the toilet is.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >There will always come a time when you should stop because you’re already starting to look like some donkey missing his (or her) zebra.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >You must also know how to tell when reciprocation or affirmation will arrive. And by all that is right in this world, you should stop when there is an obvious indication of a lack of reciprocity or affirmation. This is obvious when your woman (or man), despite everything you’ve done, still gives all her attention to everyone else around her – except you. This is obvious when your man (or woman) is a completely different person with you than with others – and it turns out after all that he (or she) is an entirely better person when with them.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >When this time comes, then it’s time to let go. Bring on the baby wipes.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Ang daming taong naghahanap ng pag-ibig, samantalang ang dami ng mga taong nagtatapon nito.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Ang daming taong handang ibigay ang lahat para sa iyo, samantalang ang taong mahal mo, ni laway hindi kayang isuko para sa iyo.</span></p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Welcome back to puberty.</span></p><p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >
<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=";font-family:";" >Happy February!<o:p></o:p></span></p> carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-15829482768203471472009-02-22T23:56:00.002+08:002009-02-23T00:02:19.056+08:00Maligayang Pebrero<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link style="font-family: trebuchet ms;" rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cnoel%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Fine. A lot of people hesitate to write about this subject for the simple reason that they feel unqualified to write on the topic. But then again, who is?</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">So February’s almost done. March is coming and there’s really nothing left to look forward to except Easter Sunday, maybe – then comes dreaded September.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">So I’m done with my Bagahe saga, for the reason that I don’t have excess baggage anymore.
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">What I have now is some excess thinking. People say I think too much and I don’t beg to disagree.</p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">
<br /></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">So comes the slumbook part: What is love?</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">I won’t be telling you what love is; rather, I’ll be telling you HOW it is.</p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">
<br /></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is taking time to give your dogs kibble when you’re already five minutes late for work.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is putting up with your Mom’s obsessive-compulsive tendencies to clean up when she shouldn’t have to.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is waking up early every weekend to wash and wax the car just so your Dad will enjoy taking it down the driveway.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is waiting for one and a half hours for your Dad just so he could have someone to talk to on that fifteen-minute drive home.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is putting aside a crucial project for a few minutes just so your nephew can go around your office taking things and stuffing them down his pockets.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is getting up early in the morning so you can let out your cat – lest he pee on the rug again and mew the day away.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is sitting for two hours while your sister pours out her heart’s frustrations without you saying a single word.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is slapping yourself on the face just so you wouldn’t doze off while driving because the rest of your family is sound asleep.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is having the strength to resist kicking someone else’s behind just to vindicate a legal right.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is being capable to feel happy for your sister when she starts dating your bitter enemy.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is not minding when your favorite drink goes missing from the fridge.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is trying to be interested in the things people you care about are interested in.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is lying still and letting your girlfriend prick out your whiteheads even though it hurts like hell when she does that.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is enduring a week’s worth of allergies just so your wife can go shopping with you.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is busting a move with your girlfriend although it’s quite clear that you were not made for dancing.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is eating what has been prepared for dinner although it looks – and tastes – weird.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is taking the extra mile to prepare just so your team won’t have to get grilled by the judge – although it usually happens anyway.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is resisting the urge to judge when there is a strong temptation to do so.</p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">Love is being strong enough to say no even when someone you care about wants it so badly.</p> carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-81974680191596999802009-02-13T22:47:00.001+08:002009-02-13T22:49:32.701+08:00De-Latang Hustisya<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">Here we are.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">Mortals roaming a planet we call ours; surviving in a country we call home. Here in the land where those who have more in life have more in law, and those who have less – or nothing – in life have less in law. But the proverbial rule is the opposite, and indeed even those who have more in life can experience an injustice so blatantly putrid that you can’t help but think about killing someone.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">But then again, we are not like them. And I think: why can’t I be? Even for once? Just for that one opportunity where I can challenge the scum of society and finally have an excuse to pull the trigger of my 12 gauge against his head and do this world a favor by ridding it of the real garbage that pollutes our way of life?</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">But I can’t. And it’s because of that rule that those who kill by the sword shall die by the sword. And in my case, those who kill with a Remington 12 gauge Police Magnum shall die by the barrel of that same glorious rifle. And because of the sad fact that even those who are supposed to uphold the law and its noble intentions are the ones who corrupt and twist it to cater to the interests of those whom they serve.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">For where else in the universe does one lawyer cause the release of a suspect – who later turns out to be a fugitive – to the extent of knowingly distorting the facts in the guise of being vigilant to protect the rights of his client? And where else in the universe does a servant of the people, the counsel of the nation, also knowingly distort the facts and circumstances attending the case in order to favor that same suspect?</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">Only here. In this place we call home.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">And indeed, when the suspect was released, justice was denied. When the very person who had the capability to cause his arrest was charged criminally for arbitrary detention, justice was yet again elusive. And when the investigating prosecutor downgraded the offense to a negligible one while providing a door wide enough for an acquittal, justice became a remote possibility. With the lies, the favors and the crooked desire to avoid accountability, justice did not only become a commodity - it became a privelege.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">I am not a bigot.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">But in this place, people of the same background watch out for each other. And indeed, our antagonist and our supposed defender are the same and regional loyalty would often prevail over reason, logic and the law itself, with the consideration that we are ourselves strangers in this land we call home. In this place, the victim became the villain. In this place, an honest man was made out of a liar, and the victim was branded as the oppressor. Even in popular entertainment, it is the poor who are always the victims. However in this case, it is the poor who is the enemy.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">Where do we go from here?</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">We continue to fight the injustice that plagues our nation. We continue to uphold truth where it is absent. We continue to be steadfast in not becoming victims of the system we all swore to uphold and protect. And they who prey on the innocent and the weak; may they find solace and comfort in the arms of their protectors - those who will eventually betray them when their usefulness has expired.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;"></span></p> <span style="font-size: 10pt; font-family: Verdana;">And as for me, I only pray that this event will not turn out in such a way that I will be forced to reach out my arms and serve justice the way it should be served.</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-59013805739587674952009-01-04T13:52:00.003+08:002009-01-04T13:59:00.069+08:00Horsie!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmHADTuIr0aiBsp5k0TbUnWqDexW0EoayjUyoYthSkljBZBtIEjjclS1Hb2mvXvvCG5Mef1PWjJ2ygWQ3GqDYRb_kBke9M_pwps02omnovuOfbMZqKfGXPGSojaSvIpP5r3vcF/s1600-h/DSC00179.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmHADTuIr0aiBsp5k0TbUnWqDexW0EoayjUyoYthSkljBZBtIEjjclS1Hb2mvXvvCG5Mef1PWjJ2ygWQ3GqDYRb_kBke9M_pwps02omnovuOfbMZqKfGXPGSojaSvIpP5r3vcF/s320/DSC00179.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287313354047417746" border="0" /></a><br />Gasoline: P1000<br /><br />2 Bottles of water: P30<br /><br />1 Cup of coffee: P40<br /><br />2 Souvenir shirts: P300<br /><br />1 Empanada: P25<br /><br />1 Ukoy: P25<br /><br />5 hours of being away from the city: PRICELESScarpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-70820408183078542752008-12-31T11:47:00.003+08:002008-12-31T13:25:25.789+08:00The Best Things in Life are Free - or Cheap.<span style="font-family: verdana;font-size:78%;" ></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /></span></span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;">There's no need to shell out wads of cash (or credit) to get that thing that would make you happy. Of course, with the exception of shutting my eyes and paying for a pair of Rejuven8's (biased call). Just by looking back and seeing what you've left behind is enough to give you an idea on what you should work on. </span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;">Giving my dogs a rub on the face every feeding time strengthens that bond between master and pet. And for that reason, I'm the only one they actually listen to. Yes, I do talk to my cats also. And in some weird way, they seem to respond, too. </span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;">Taking time to talk to Dad while on a long drive makes it clear that he's actually a good friend to have around - and having the chance to spend a few hours watching him jam blue grass style with his band makes every moment worth sitting out in the cold. I remember high school when I used grimace at the very thought of spending time with the folks. Come to think of it, they are pretty cool - in a retro sort of way. Learning to shop for curtains with Mom lets me appreciate the finer things in life. And that's not with Freestyle's reference to the Thong Song. And yes, I can pick out mean curtains to match the living room pillows.</span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-style: italic;">Don't just be siblings - be friends.</span></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;">That was Dad's reminder for every time I wanted to knock one on my kid brother (who, I admit, is a less troublesome person than I was back when I was his age). No matter how irritating they can be; no matter how annoying or grossly disobedient they are, the bottom line is that there is still a bloodline connection. There will always be that love, and I will not hesitate to go ballistic on the next guy (or lawyer.. or taxi driver.. or maintenance technician.. or fratboy wannabe) who even looks at my brothers the wrong way. </span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;">Friends are priceless treasures that you pick up along the highway. Probably one of the most meaningful lessons I learned is that I can never please everybody - and I'm just going to have to live with that. Friends come and go; a lot of them come and only a few stay. Like I said before, if you want to know who your friends are, get a grenade, pull the pin and drop it in your pants. It's harder to see who your friends are in good times than it is in bad times. And yes, a live grenade in your pants IS one of those bad times. (no pun intended) Working with my team gives proof that everything can be accomplished in a relaxed pace and with an occasional laugh - or joyride. </span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;">Anger is natural and must be vented out eventually. It's okay to feel frustrated or furious once in a while. To my credit, few people have seen me angry. But only two have seen me furious. And only one has ever been on the receiving end. After getting a taste of what the profession holds in the future, I was prepared to take my shotgun and pump a few buck shots at certain people. The need for vindication and justice is common among us, and only a few actually get it for the right reasons. What was amazing is that what was meant to break us apart actually made us stronger. And what was meant to hurt us only made us closer. Whatever the future holds, or no matter how the system works, we have already won.<br /><br />There's no such thing as big and little people. There are only people. That means they deserve the same degree of compassion and love. Being patient and giving that occasional appreciation makes existence on this planet a bit more tolerable. From that tired and weary waiter to that panicking cashier lady at the grocery, everyone deserves a smile and a sincere "thanks" for the little and big things that they do.<br /><br />Learning to let go of the little things is worth not getting troubled by petty matters. Sure, they hurt at first, but knowing what really matters is enough to make me realize that I did the right thing and there's nothing anyone can do about it; not even those I used to look up to. Being correct is different from being right. What is legal is not necessarily moral, so to speak. For my share, I would prefer being right than being correct. I stand my ground and will not budge; not anymore.<br /><br />Some old guy once asked me how I want to be remembered in this world after I leave. Come to think of it, I do not want to be remembered as being a person who WAS. I want to be remembered as a person who still IS. I will live through my children and their children, and I will be remembered by those who knew me; not on the basis of what I've said or what I've done, but on the basis of what I've shown. If ever I've loved and cared enough, it will be proven by those who knew me. For as long as I am remembered with a fond memory, I will know that my life has been worthwhile.<br /><br />10 hours to go to 2009. I hope your year has been worthwhile. Cheers!<br /></span></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana;"></span><br /><br /></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:78%;"><br /><br /></span></div>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1140967897012799952006-02-26T23:31:00.000+08:002006-02-26T23:38:32.436+08:00Bagahe - Kabanata 7“Can we talk?”<br /><br />“Nag-uusap naman na tayo a…”<br /><br />Hindi parin siya nagbabago. Dati parin ang ugali niya.<br /><br />“You know what I mean…”<br /><br />“…”<br /><br />Dati parin ang ugali niya. Ang ugali niyang pagiging matigas at malamig… lalo na kapag mga maseselang bagay ang pinaguusapan. Ang pagmamahal sa isang tao ay hindi isang bagay na hindi sinasadya. Ito ay isang desisyon… isang desisyong kusang ginagawa. Ang pag-ibig ay isang bagay na ibinibigay ng walang kapalit… walang katumbas… at walang dahilan.<br /><br />“Say something…”<br /><br />“Napatawag ka?”<br /><br />Malupit parin siya. Ang pagmamahal ay isang desisyon. Ipinag-desisyunan ko siyang mahalin… nang walang kapalit… nang walang katumbas… nang walang dahilan. Ngunit sinasadya niyang gawing napakahirap para sa akin ang unawain siya… sa sobrang hirap ay naguumpisa nang sumakit.<br /><br />“Kumusta ka na…?”<br /><br />“Ok lang.”<br /><br />Ok lang? Matapos ang halos isanlibong taon na hindi tayo nagkausap, “Ok lang” ang isasagot mo sa akin? Malamig parin ang tono ng boses mo.<br /><br />Napagisip-isip ko, hindi na sana ako tumawag.<br /><br />“Okay…”<br /><br />Isang dekada na ang lumipas. Parehong sakit… parehong luha. Mahirap pala magmaneho habang umiiyak.<br /><br />“Nangungumusta lang…”<br /><br />“Hmm..”<br /><br />Hindi ko maisip kung bakit napakasakit ng usapang ito. Hindi ko mawari kung dahil ba sa tono niyang napakalamig… o sa pakiramdam ng unti-unting pagkadurog ng aking puso habang tumatagal ang “usapang” ito. Napapikit ako habang pinupunasan ang mga luhang tumutulo mula sa aking mga mata.<br /><br />“…”<br /><br />Matagal na katahimikan. Nakabibinging katahimikan. Ang pawang naririnig ko lang ay ang mahinang tunog ng stereo ng sasakyan at ang mahinang huni at busina ng mga nagdadagsaang sasakyan sa highway.<br /><br />“Nasa’n ka?”<br /><br />“Sa town.”<br /><br />Bakit niya ako pinahihirapan nang ganito? Masakit… mahapdi… nakakabaliw ang bigat ng bagaheng ipinatong niya sa aking likod.<br /><br />“Okay…”<br /><br />Gusto ko nang ibaba ang telepono. Gusto ko nang takasan ang sakit na dulot ng halos anim na minutong itinagal ng tawag na iyon. Ngunit kailangan kong masabi ang mga dapat kong sabihin… kailangan ko itong matanggal sa aking likuran… ang bagaheng iniwan niya at hindi na binalikan.<br /><br />“Mahal parin kita…”<br /><br />“…”<br /><br />Isa pang nakabibinging katahimikan.<br /><br />“I said, I love you…”<br /><br />“Bakit?”<br /><br />Nakapagtataka ang kanyang mala-yelong tono. Halos gusto ko nang bunutin ang .45 na nakatago sa ilalim ng driver’s seat at pasabugin ang aking ulo.<br /><br />“Doesn’t that mean anything to you? Anything at all?”<br /><br />“Bakit mo sinasabi sa akin ‘yan?”<br /><br />Kailangan ko pa bang ipaliwanag? Ang tagal ng panahong nakilala ko ang aking kausap sa telepono… ang mga saya at hirap na dinanas naming magkasama… ang mga panahon na lumipas na yakap-yakap siya ng aking mga braso… ang mga pagkakataong dumampi ang aking mga labi sa kanya… walang paliwanag ang kinakailangan sa isang bagay na ibinigay nang walang kapalit, katumbas o dahilan.<br /><br />“Dahil totoo.”<br /><br />“Okay.”<br /><br />Nawala siya sa akin ng napakatagal. Isang panahong halos hindi ko mawari kung katotohanan ba o pantasya lamang. Ang mga pagkakataong nagsama kami na tila wala nang bukas ay halos mga liblib na alaala na lamang sa aking isipan. Ngunit bakit? Bakit nakayanan niya akong talikuran pagkatapos ng mga pangyayaring iyon? Nasaan na ang pagkakaibigang nabuo sa paglipas ng panahon?<br /><br />“I was hoping that meant something…”<br /><br />“Matagal na yun. Kalimutan na natin ang nangyari.”<br /><br />“What do you mean?”<br /><br />“Past is past…”<br /><br />Masakit. Masakit pa sa mga salitang kanyang binibitawan. Masakit pa sa mga pangyayaring naganap nitong mga nakaraang araw. Pumikit ako at yumuko. Hindi ko na kaya ang sakit… masyado nang mabigat… hindi ko na kaya…<br /><br />“I’ve always loved you. I’m sor…”<br /><br />Hindi na natapos ang huling bahagi ng huling salita. Umangat ang aking mga mata sa aking harapan… walang nakikita… pawang kadiliman na bumabalot sa buong paligid… pawang mga malalabong imahen ng tao at sasakyan na umiikot sa aking paligid.<br /><br />Isang napakalakas na bayo sa aking dibdib. Bumulusok ang kulay pula sa manibela at sa aking mga kamay na nakahawak pa rito. Isang napakatinis na tunog ang umalingawngaw, habang nararamdaman ko ang salaming nababasag at sumasaksak sa aking katawan.<br /><br />Isang mahabang busina. Isang paimpit na iyak. Isang huling sigaw.<br /><br />At dumilim na ang lahat.carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1131985148389817492005-11-14T23:08:00.000+08:002005-11-15T00:19:08.426+08:00Bagahe - Kabanata 6Halos isang oras na akong nakaupo sa loob ng sasakyan.<br /><br /> Isang oras.<br /><br /> Isang oras mula nang paulanan ko ng suntok ang kawawang dingding.<br /><br /> Napatingin ako sa aking kanang kamay. Natuyo na ang dugong kanina lamang ay walang katapusan ang pag-agos. Binuksan ko ito at isinara. Inulit-ulit ko ito ng ilang beses.<br /><br /> “Masakit…”, naisip ko.<br /><br /> Isinaksak ko sa ignition ang susi at ipinihit ito. Marahang nabigyan ng buhay ang makina ng sasakyan. Naramdaman ko ang ugong ng buhay nito. Naramdaman kong unti-unting umiinit ang loob nito na kanina lamang ay napaliguan ng hamog dahil sa lamig ng gabi.<br /><br /> “Oo, kailangang paring mabuhay…”<br /><br /> Ikinambyo ko ang sasakyan sa primera gamit ang akong kanang kamay.<br /><br /> “Kahit masakit, kailangang paring mabuhay…”<br /><br /> Saan ako pupunta?<br /><br /> Hindi ko alam. Nagpasabi lang ako kay Ulo na mawawala ako ng buong araw. Kailangan kong mapag-isa. Kailangan kong mag-isip. Kailangan kong mailabas ang kung anumang sakit na unti-unting kumakain sa akin ng buhay.<br /><br /> “Master, I have mail for you…”<br /><br /> Nag-ring ang cellphone ko. Text message.<br /><br /> “San k ppnta…?”<br /><br /> Si Aja.<br /><br /> Pinabayaan ko lang ang mensaheng iyon. Patuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa makalabas ako sa main highway. Pinindot ko ang switch ng CD player at nagpatugtog na lamang para kahit papaano ay mailipat ang aking isipan sa ibang bagay.<br /><br /> Ilang bayan na ang nadaanan ko. Ni hindi ko maalala ang ibang lugar na nadaraanan ko nang papunta kami sa resort. Malamang dahil gabi noon. Nag-iiba ang hitsura ng paligid kapag umaga. Unti-unti na ring umiinit. Pinatay ko ang air-con ng sasakyan at binuksan ang bintana.<br /><br /> Sariwang hangin.<br /><br /> Napawi ang nararamdaman kong init nang umagos sa loob ng sasakyan ang preskong hangin na nagmumula sa mga bukiring nakapaligid sa kalsada. Napakalinis ng kapaligiran. Walang basura. Walang mga nakakalat na balat ng pagkain o mga iniwang bote ng alak. Walang mga nagkukumpulang mga jeep at taxi. Walang usok, walang nagsisigawan at nagmumurahan.<br /><br /> Tahimik ang bayang ito.<br /><br /> Tahimik.<br /><br /> Kailangan ko na rin manahimik. Masyado nang magulo at maingay ang isip ko.<br /><br /> Kailangan ko nang mamayapa.<br /><br /> “Master, I have mail for you…”<br /><br /> Text message. Si Aja nanaman. Tumatawag pa ito. Pinatay ko ang cellphone at itinago ito sa loob ng glove compartment.<br /><br /> “Ano kaya ang ginagawa nila ngayon…?”, naisip ko. Oo, naiisip ko sila. Pero ayaw ko pang bumalik. Hindi ako babalik hangga’t hindi ako kalmado at mapayapa. Kung kinakailangan, uuwi na ako ng Baguio at doon sila hihintayin.<br /><br /> “Brod, XCS. Limandaan lang…pakiresibo ha.”<br /><br /> Habang kinakargahan ng gasolina ang sasakyan, bumaba muna ako at dumiretso sa tindahan. Mabuti na lamang na may mga tindahan ang mga gas station. May mga pampalamig ng lalamunan, pampalamig ng tiyan… at pampalamig ng ulo. Bumili ako ng tatlong boteng inumin at ilang pirasong makakain. Hindi pa ako nag-aalmusal at ayaw kong mahilo habang nagmamaneho. Bumalik ako sa sasakyan, nagbayad at tumuloy sa aking biyahe.<br /><br /> Kung tutuusin, hindi ako bumibiyahe.<br /><br /> Dahil ang pagbi-biyahe, may pinupuntahan. May patutunguhan.<br /><br /> At dahil wala akong pupuntahan o patutunguhan, hindi ako bumibiyahe.<br /><br /> Tumatakas ako.<br /><br /> Halos tatlong oras na ako nagmamaneho. Hindi ko parin maigalaw ng husto ang aking kanang kamay kaya’t hirap na hirap ako sa pagkambyo. Napag-isipan kong humanap ng isang lugar kung saan ako maaaring magpahinga at magisip. Dumiretso lamang ako sa highway habang minamasdan ang paligid. Patuloy lamang ako sa pagpapatakbo hanggang sa marating ko ang isang pamilyar na bayan.<br /><br /> San Esteban.<br /><br /> Ang bayan ng San Esteban.<br /><br /> Naalala ko ang lugar na ito. Hindi ko maisip kung kailan, ngunit sigurado akong nakarating na ako dito. Kasama ko ang aking ina at kapatid noong panahong iyon. Isang araw na lakwatsa.<br /><br /> Tama.<br /><br /> May pinuntahan kaming dalampasigan. Isang napakalinis at mapayapang dalampasigan.<br /><br /> Naalala ko na.<br /><br /> Naalala ko na ang daan papunta doon. Pinag-isipan kong mabuti ang lahat ng aking nadaraanan. Inalala ko ang lahat ng bahay pati mga tindahan. Pagkalipas ng halos tatlumpung minuto, narating ko ang patutunguhan ko.<br /><br /> Ang dalampasigan.<br /><br /> Hindi ito pribadong dalampasigan. Hindi rin ito resort. Isang dalampasigan lamang sa tabi ng kalsadang palayo sa siyudad. Bumaba ako ng sasakyan at tumungo sa tubig. Umupo ako sa lilim ng isang punong mangga at pumikit.<br /><br /> “Bakit masakit?”<br /><br /> Naalala ko si Aja at si Bryan. Naalala ko kung paano nakasandal si Aja sa katawan ni Bryan. Naalala ko ang kanilang posisyon, pati ang kanilang magkahawak na mga kamay.<br /><br /> Naramdaman kong unti-unting tumulo ang isang luha.<br /><br /> Isang luhang natira mula sa aking pagdadalamhati sa araw na iyon.<br /><br /> Isang luhang kabilang sa ilang nauna.<br /><br /> Mga luhang hindi ko sinadyang pakawalan.<br /><br /> Mga luhang hindi nahulog para kay Aja.<br /><br /> Hindi ako umiyak dahil sa nakita ko.<br /><br /> Hindi ako nasaktan dahil sa magkasama si Aja at si Bryan.<br /><br /> Hindi rin ako nasaktan dahil sa panaginip.<br /><br /> Hindi.<br /><br /> Nasaktan ako dahil naalala ko SIYA. Umiyak ako dahil naalala ko na wala na siya sa aking piling at hindi ko alam kung mapapasaakin pa siyang muli. Pinakawalan ko ang mga luha ko hindi dahil kay Aja, ngunit dahil sa KANYA. Dahil sa babaeng hindi ko nakayanang pakawalan at kalimutan. Dahil sa KANYA, na kahit sa pagkalipas ng ilang buwan, hanggang sa umabot sa ilang taon, hindi ko pa rin magawang kalimutan SIYA.<br /><br /> Patuloy na tumulo ang luhang kanina ko pa itinatago. Patuloy itong umagos hanggang sa umabot ang aking paimpit na ungol sa isang hagulgol.<br /><br /> Oo, masakit. Ngunit ang pag-iyak ay isang paraan upang mabawasan ang sakit. Isa itong paraan upang ilabas ang kung anumang sakit na nagtatago sa damdamin ng tao.<br /><br /> Naalala ko ang dampi ng kanyang kamay sa aking mukha habang ako’y nakapikit. Umalingawngaw sa aking isip ang tinig ng kanyang boses habang siya’y kumakanta. Unti-unti kong naramdaman ang tibok ng kanyang puso habang ako’y nakasandal sa kanyang dibdib. Nalalanghap ko ang bango ng kanyang buhok, maging ang kinis ng kanyang balat sa aking mga kamay at labi. Kumikinang parin ang kanyang mga mata sa tuwing siya ay ngumingiti at tumatawa. Naririnig ko parin ang kanyang mga halakhak sa tuwing magbibiruan sila ng kanyang mga kaibigan.<br /><br /> Nakikita ko parin ang kagandahan ng kanyang pagkatao.<br /><br /> Sumasayaw parin sa aking puso ang taong aking binitiwan ilang taon na ang lumipas.<br /><br /> Iniangat ko ang aking mukha sa langit habang tumutulo ang aking mga luha at ipinikit ang aking mga mata. Unti-unti kong binuksan ang aking bibig…<br /><br /> Unti-unti…<br /><br /> Unti-unting naghiwalay ang aking mga labi… at isinigaw ko ang kanyang pangalan sa langit, kasabay ang tunog ng agos ng tubig sa mga bato at sa buhangin…<br /><br /> Kasama ng tunog ng sarili kong iyak…<br /><br /> Inilabas ko nang lahat.<br /><br /> Ibinigay ko nang lahat.<br /><br /> Inubos ko na ang lahat.<br /><br /> At naintindihan ko na. Natuklasan ko na.<br /><br /> Ang katotohanang nagpahirap sa akin ng ilang taon.<br /><br /> Ang katotohanang pilit kong iniwasan nang kami'y naghiwalay ng landas.<br /><br /> Mahal ko parin siya.<br /><br /> Mahal ko parin siya.<br /><br /> Mahal ko siya.<br /><br /> Ang taong nagpapatibok ng aking puso. Ang taong nagpapabilis ng aking paghinga sa pamamagitan lamang ng kanyang boses. Ang taong naglalagay ng ngiti sa aking mga labi sa tuwing siya’y darating.<br /><br /> Ang taong nagpapaligaya sa aking puso sa kanyang sariling paraan.<br /><br /> Mahal ko siya.<br /><br /> Napangiti ako. Isang simpleng ngiti. Isang ngiti sa ilalim ng mga luha at sakit. Isang ngiting inialay ko sa KANYA, at sa KANYA lamang. Huminga ako ng malalim at bumangon. Pinagpag ko ang aking damit at naglakad pabalik sa sasakyan.<br /><br /> Malapit nang lumubog ang araw. Malapit nang matapos ang araw na ito.<br /><br /> Payapa na ang puso ko. Tahimik na ang isip ko.<br /><br /> Handa na akong bumalik.<br /><br /> Handa na akong bumalik at harapin ang mundo.<br /><br /> Ngunit may kailangan muna akong gawin.<br /> <br /> Kinuha ko ang cellphone ko, pinindot ang switch at nag-dial.<br /><br /> “Hello…?”<br /><br /> “Hi… it’s me…”<br /><br /> “Oh… hello…”<br /><br /> “I miss you…”carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1127314103219673652005-09-21T22:44:00.000+08:002005-09-21T22:48:23.226+08:00Bagahe - Kabanata 5<span style="font-family:trebuchet ms;"></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><br /> Kape.<br /><br /> Oo, kape ‘yun.<br /><br /> Instant?<br /><br /> Hindi… brewed…<br /><br />Oo, tama… brewed coffee…<br /><br />Minulat ko ang mga mata ko. Umikot sa kuwarto ang amoy ng bagong salang na kape. Umaga na. Ang unang umaga ng bakasyon. Ibinangon ko ang ulo ko at tumingin sa paligid. Tulog pa sila. Sa aking paanan, nandoon si Jess. Katabi niya si Alex. Mukhang himbing na himbing parin sa pagtulog ang dalawa. Nakatalikod si Alex habang nakayakap naman si Jess mula sa kanyang likuran.<br /><br />“Sa bagay, wala naman sigurong nangyaring masama…”, naisip ko.<br /><br />Naalala ko na hindi dapat magtabi ang magkasintahan sa pagtulog. Pero hindi naman na namalayan nang makatulog kami. Pagkatapos kasi ng hapunan ay nagpulung-pulong kami dito sa kuwarto at nagkuwentuhan. Isa-isa na rin kaming nakatulog.<br /><br />Lumingon ako sa aking kanan. Si Ulo at si Jemma. Nakahiga lang silang dalawa pero magkahawak ang mga kamay nila.<br /><br />“Teka…hindi ba’t…?”<br /><br />Nagkatuluyan nga ba ang dalawang ito nang hindi ko namamalayan? Kailan pa kaya? Bago pa kami makarating dito? Ganoon na ba ako kawalang-alam sa mga nangyayari sa paligid ko?<br /><br />Medyo natakot pa akong lumingon sa bandang kaliwa. Nasilip kong may nakahiga sa ibaba ng kama. Dahan-dahan akong umusod at tumingin. Si Lax at si Watts. Nagtabi rin lang pala ang dalawa. Kinusut-kusot ko ang mga mata ko habang nagiinat.<br /><br />Biglang may gumalaw sa tabi ko.<br /><br />Sa kanan ko.<br /><br />Tao.<br /><br />Bahagya akong kinabahan dahil wala naman akong naalalang may tumabi sa akin sa pagtulog. Bumangon ako at umupo sa gilid ng kama. Unti-unti kong inilapit ang aking kamay sa laylayan ng kumot upang silipin kung sino ang tao sa ilalim. Dahan dahan. Palapit nang palapit.<br /><br />Humikab ang taong nasa ilalim ng kumot. Napatigil ako.<br /><br />“Pambihira… sige na, kaya mo yan!”, pagtulak ko sa sarili ko.<br /><br />Nahawakan ko na ang laylayan ng kumot at unti-unti ko itong itinaas. Unti-unti…<br /><br />“Pare naman, kita mong natutulog pa ang tao e… magpatulog ka naman…”<br /><br />Si Anton pala.<br /><br /> “Sorry pare… teka… hindi mo naman siguro ako ginalaw kagabi ano?”, pabiro kong tanong.<br /><br /> “Hindi pare, ikaw nga gumapang e. Lumabas ka na, natutulog pa ang tao e…”<br /><br /> Lumabas ako ng kuwarto at dumiretso sa labas. Alas-sais y media ng umaga. Nagsalin muna ako ng kape mula sa portable brewer na dala ni Ate Janette at tuluyang lumabas upang makapag lakad-lakad.<br /><br /> Umaagos parin ang dagat sa dalampasigan. Ang bango pala ng simoy ng hangin ng dagat sa umaga. Sariwang sariwa. Kung ganito lang sana ang hangin sa Baguio tuwing umaga, hindi siguro tatamaring gumising ang mga tao. Walang usok, walang polusyon. Walang amoy ng sigarilyo. Maganda ang umaga.<br /><br /> Naglakad-lakad ako sa dulo ng dalampasigan. Nakailang metro na ako ng layo nang may mapansin akong nakataob na banca.<br /><br /> Naalala ko ang panaginip ko. Natigilan ako.<br /><br /> “Hindi, panaginip lang iyon…”, pagkukumbinse ko sa sarili ko.<br /><br /> Unti-unti akong lumapit sa banca. Parang biglang nawala ang aking antok. Ito mismo ang banca na nasa panaginip ko. Ito ang lugar na iyon. Dito kami nakasandal. Dito ko niyakap at hinalikan si… si…<br /><br /> “Aja…?”<br /><br /> Nakita ko si Aja na nakasandal sa likuran ng banca.<br /><br /> “Ang aga mo naman yatang napunta dito…”, naibulong ko sa sarili ko.<br /><br /> Dahan dahan akong lumapit, pilit na iniiwasang makagawa ng kahit anumang tunog. Malapit na ako. Ilang hakbang nalang…<br /><br /> Bigla siyang gumalaw.<br /><br /> Umusod ang katawan niya na parang inaayos ang pagkasandal.<br /><br /> May kasama siya.<br /><br /> Si Bryan?<br /><br /> Nakahiga si Bryan sa binti ni Aja.<br /><br /> Hinihimas ni Aja ang ulunan nito at pinaglalaruan ang kanyang buhok.<br /><br /> Tumalikod ako at naglakad sa kabilang direksyon. Hindi ko na namalayang ibinuhos ko ang aking kape at ihinagis ang tasa sa dagat.<br /><br /> “Bakit ganoon…?”<br /><br /> Dati nang may gusto si Bryan kay Aja. Hindi nga lang siya makagawa ng anumang plano dahil sa mula umpisa, ipinaalam na sa kanya ni Aja na wala siyang pag-asa.<br /> Pero bakit ngayon…?<br /><br /> Nakaramdam ako ng kirot sa aking dibdib. Masakit na kirot. Naramdaman kong kumakapal ang aking lalamunan, na para bang may granadang sumabog sa aking dibdib. Nanlabo ang aking paningin. Napapailing ang aking ulo habang patuloy akong naglalakad nang walang direksyon.<br /><br /> Tumulo ang unang luha.<br /><br /> Sumunod ang pangalawa.<br /><br /> At nasundan pa ng iba hanggang sa ang dating pagtulo lamang ay tuluyang naging agos ng luha.<br /><br /> Umiiyak ako.<br /><br /> Pero bakit?<br /><br /> Bakit?!<br /><br /> Patuloy akong naglakad hanggang sa makabalik ako sa shed.<br /><br /> Hindi ko na natiis.<br /><br /> Itinaas ko ang aking kamay, isinara sa isang kamao at buong lakas na binayo ng suntok ang pader.<br /><br /> Itinaas ko ang aking isang kamay at inulit ang pagbayo. Inulit-ulit ko ang pagbuhos ng sakit at pagdadalamhati sa kawawang pader na walang magawa kundi ang tanggapin ang bawat suntok na aking maibibigay. Yumayanig ang shed. Nararamdaman kong nahuhulog sa aking mga balikat ang mga piraso ng damo na ginawang bubungan ng shed.<br /><br /> Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala.<br /><br /> “Pare tama na yan!”<br /><br /> Lumingon ako sa aking likuran.<br /><br /> “Paulo… bakit ganoon, Paulo?!?”, paimpit kong sigaw ko sa kanya.<br /><br /> Umatras ako ng bahagya, umikot at buong lakas na ibinaon ang aking kanang binti sa pader na kanina lamang ay kulay puti, at sa ngayon ay may mga mantas na na pula gawa ng sunud-sunod na pagbayo ng aking mga kamao.<br /><br /> Lumapit sa akin si Ulo. Alam kong nagising siya sa aking ginawa. Napaupo ako at parang isang bata ay humagulgol habang ibinabayo ang aking mga kamao sa buhangin.<br /><br /> “Bro tama na… bakit ba? Ano’ng problema…?”, gulung-gulo ang isip ni Ulo habang pilit na iniintindi kung bakit ko ginawa iyon.<br /><br /> Sa totoo lang, hindi ko rin alam.<br /><br /> “Guys, okay lang kayo? I found this cup sa beach, may nakaiwan yata. Siguro si… “<br /><br /> Si Aja. Kasunod niya si Bryan.<br /><br /> “MY GOSH! What happened?!? Paulo, ano’ng nangyari sa kanya?!”<br /><br /> Tumingala ako kay Paulo. Luhain parin ang aking mga mata habang pilit kong ipinapabasa sa kanya ang nilalaman ng aking damdamin.<br /><br /> Tumango siya. Naintindihan niya.<br /><br /> Bumangon ako at ipinagpag ang aking damit at naglakad pabalik sa cottage.<br /><br /> “Wait… what happened…?”<br /><br /> Lumingon ako kay Aja. Ngunit nang makita ko siya, nakita ko rin si Bryan na mukhang nagising din sa mga pangyayari.<br /><br /> “Wala ‘to. Nadisgrasya lang.”<br /><br /> “Pero pano’ng… wait…!”<br /><br /> Tumalikod ako at patuloy na naglakad pabalik sa shed habang nakikita ko si Aja sa dulo ng aking paningin na magtakip ng kanyang kamay sa bibig nang makita ang mga pulang mantsa sa pader ng shed.</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1125128334657635372005-08-27T15:31:00.000+08:002005-08-27T15:43:14.006+08:00Bagahe - Kabanata 4<span style="font-family:trebuchet ms;">Alas-onse na ng gabi. Madilim ang paligid. Malinaw ang kalawakan. Kitang-kita ng mata ang nag-gagandahang mga bituin. Ang buwan, bilog… buo… parang eksena sa isang pelikulang pang-romansa. Parang mata ng Diyos na nagsusubaybay sa Kanyang mundong pansamantalang iniwan ng liwanag. Walang ibang marinig kundi ang huni ng mga kulisap na nagtatago sa mga puno at halamang nakapaligid. May mumunting mga lamparang nakatirik sa gilid ng mga daanan ng tao. Kung titingnan ito, parang sadyang dumapo ang mga alitaptap sa paanan ng tao upang ilawan ang kanyang daraanan. Maganda ang gabi. Walang labis, walang kulang. Tamang-tama ang pagkakataon. Kahit sa dilim, kitang-kita ang mga sariwang bulaklak na tumutubo sa hardin. Sa dilim, mas kaaya-aya ang ganda ng mga ito kaysa sa araw. Ang pagdapo ng sinag ng buwan sa mga dahon at bulaklak sa paligid ay tila isang larawan sa isang nobelang hindi mababasa ninuman, isang nobelang walang salita… kundi mga larawan lamang, na sa pagbuklat ng mambabasa ng mga pahina nito, hindi niya mababasa ang kuwento… mararamdaman niya ito. Sa mga larawang nakaguhit sa bawat pahina, mararamdaman ng mambabasa ang daloy ng buhay ng nobela. Walang salita. Walang nakasulat. Pawang mga larawan lamang.<br /><br />Ito na nga.<br /><br />Ngayon na.<br /><br />“’Ja…?”<br /><br />“Hmm…?”<br /><br />Mahinang sumagot si Aja. Hindi sa antok, hindi rin sa lungkot. Sadyang ang mga ganitong pagkakataon ay hindi kailangan ng matinig na boses. Sapat na ang mga bulong.<br /><br />“Hmmm… bakit? What’s wrong…?”<br /><br />“Wala naman…”<br /><br />“’lam mo, naiinis ako pag ganyan ka. Parang may gusto kang sabihin pero ayaw mo… ang gulo mo…”, bulong ni Aja na may halong inis at lambing. Kinurot niya ang braso kong nakayakap sa kanya habang nakasandal kami sa isang nakataob na banca sa dalampasigan.<br /><br />“Mas malakas ka pala mangurot kaysa sumipa. Siguro kung may tournament dapat huwag ka nalang sumipa, mangurot ka nalang. Sigurado panalo ka agad…”, biro ko sa kanya.<br /><br />Kinagat niya ang braso ko. Mas malakas sa kurot. Mas madiin. Sinubukas kong tiisin ang sakit, ngunit dahil sa may kasamang ngipin ang pagkaipit sa aking braso, hindi ko rin natiis at impit akong napasigaw.<br /><br />“Sorry… ‘kaw kasi eh…”, patawang sabi ni Aja.<br /><br />Tiningnan ko ang parte ng braso ko na kanyang kinagat. May natuklap na maliit na piraso ng balat. Pinunasan at hinimas ito ni Aja at marahang hinalikan, kunwa’y pantanggal ng sakit.<br /><br />“’wag ka na rin mag-Law… mag-Medicine ka nalang. Isipin mo, hahalikan mo lang yung sugat, gagaling agad”, patuloy kong pagbiro sa kanya.<br /><br />Hindi na siya bumawi. Walang kurot, walang kagat, walang salita. Kundi ay lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap niya sa akin. Naramdaman ko ang pagtibok ng kanyang puso. Naramdaman ko ang kanyang paghinga sa aking leeg. Naamoy ko ang bango ng kanyang buhok. Walang halong pabango. Natural ang bango ng kanyang buhok. Natural ang lambot, natural ang kinis. Hinawi ko iyon at dahan-dahan kong idinampi ang aking mga labi sa kanyang noo. Hindi ko siya nakikita, ngunit naramdaman ko ang kanyang ngiti. Umayos siya ng puwesto hanggang sa halos nakahiga na siya sa aking dibdib habang nakasandal ako sa gilid ng banca.<br /><br />“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio…”, bulong niya.<br /><br />“Yeah. Balik sa problema. Balik sa school. Balik sa lahat…”<br /><br />“Ayoko…”, malambing niyang reklamo.<br /><br />Mahina kaming napatawa. Pareho kami ng naiisip -- ayaw na naming bumalik. Ayaw naming matapos ang pagkakataong ito, ang pagkakataong magkasama kami, na kaming dalawa lamang ang tao sa aming maliit na mundo. Ayaw naming matapos ang oras na ito. Niyakap ko siya ng mahigpit. Ganoon din ang ginawa niya.<br /><br />“I’m not letting you go, Aja…”, bulong ko sa kanya.<br /><br />“I won’t let you let me go…”<br /><br />Ipinikit ko ang aking mga mata at sinapo ang gilid ng kanyang mukha. Dahan-dahan kong inilapit ang sarili kong mukha sa kanya, unti-unting naglalapit ang aming mga labi…<br /><br />“Bossing, kakain na!”<br /><br />Bigla akong nagulat nang naramdaman ko ang malamig na tubig na umagos sa aking katawan. Pag-mulat ko ng aking mga mata, nakita ko na lamang na basa na ako at nakatayo ang tumatawang si LJ sa aking harapan habang hawak ang isang baso na kanina lang ay may lamang malamig na tubig.<br /><br />“Sira ulo ka talaga, LJ. Kung hindi ka lang babae babalibagin kita sa dagat eh”, patawa kong sigaw kay LJ habang bumabangon ako. “Hoy Leilanie Joy! Pakikuha naman yung tuwalya ko sa tent, pati na rin yung bag ko. Magbibihis ako…”<br /><br />“Huwag na! Hindi ka rin lang naliligo e, magpasalamat ka binuhusan pa kita ng tubig at kahit papaano nakatikim ka ng ligo”, habol na pang-aasar ni LJ habang kinukuha ang mga gamit ko sa tent.<br /><br />Naghubad ako ng jersey at nagsuot ng shirt. Medyo malamig din pala dito kapag gabi. Tiningnan ko ang relo, ala-sais y media palang.<br /><br />“Panaginip…?”, natanong ko sa sarili ko. May pagkagaan parin ang pakiramdam ko kaya’t medyo wala pa ako sa ganap na pagkagising.<br /><br />Tiningnan ko ang aking braso. “Oo, dito ako kinurot ni Aja… tapos dito niya ako kinagat”, pagpapaalala ko habang pinagmamasdan ang aking braso. Walang sugat… walang balat na natuklap. Kundi ay may dalawang pantal na pula sa lugar na kung saan ay dapat na mayroong sugat. Tumingin ako sa recliner na aking hinigaan. May ilang mga pulang langgam na gumagapang sa paanan nito.<br /><br />“So kinurot ako at kinagat ng langgam…”, patawa kong inisip.<br /><br />Nagsisibalikan na ang iba naming kabarkada, ang iba kapapaligo lamang at ang iba naman ay kaaahon sa dagat. Hindi ko sinasadyang mapalingon kay Aja habang naglalakad siya pabalik sa shed mula sa dagat. Naka-bra top siya at naka-shorts. Medyo may pagkaitim na rin sa kanyang balikat. Mukhang hindi talaga siya umahon sa dagat mula nang makatulog ako. Napagmasdan ko ang kanyang noo… na kanina lamang sa panaginip ko ay hinalikan ko, ang kanyang buhok… na napagisipan ko kung yun nga ba talaga ang amoy at pakiramdam tulad ng sa aking panaginip. Pinagmasdan ko ang kanyang dibdib, kung saan ko naramdaman ang pagtibok ng kanyang puso. Tinitigan ko ang kanyang bibig, kung saan ko naramdaman ang init ng kanyang paghinga… at kung saan ko sana siya hahalikan…<br /><br />“Ligawan mo na kasi…”<br /><br />Nagulat ako sa nagsabi noon. Lumingon ako at nakita ko si Ate Janette. Nakangiti siya sa akin habang nakade-quatro sa recliner.<br /><br />“Nag-iisip ka pa diyan e alam naman nating iyan din ang gagawin mo”<br /><br />Si Ate Janette. Isang taon lang ang tanda niya sa akin, pero mula sa undergraduate ko ay nakasanayan ko rin na tawagin siyang Ate. Nag-aaral siya ng Doctor of Education sa Unibersidad ng Pilipinas, Manila. Mabuti na lamang na nakapag-laan siya ng apat na araw upang makasama sa barkada.<br /><br />“Ate naman, bata pa ‘ko ano. Di ko pa iniisip yan…”, pabiro kong ganti.<br /><br />“Sabi mo eh. Pero sige, kunwari naman naniniwala ako sa iyo”, pakindat niyang sagot.<br /><br />Dumating si Aja sa shed at patuloy lamang ito naglakad. Dumaan siya sa aking harapan na di man lang ako tiningnan. Sa dulo ng aking paningin ay nakikita kong nakangiti si Ate Janette. Siya ang “matchmaker” ng grupo. Palibhasa ay mataas ang napag-aralan sa Psychology at Education, siya ang naging “Guru” ng barkada. Oo, siya ang nagpakilala kay Jess kay Alex. Siya rin ang nagpasimuno ng tambalan ni Ulo at Jemma.<br /><br />Sinundan ko ng tingin si Aja. Habang nagpupunas siya ng buhok, biglang nagtagpo ang mga paningin namin. Ngumiti siya. Isa nanamang matamis na ngiti. Lumapit siya sa akin at kinuha ang aking braso.<br /><br />“Ano’ng nangyari dito? Masakit ba?”<br /><br />“Kinurot at kinagat ng langgam. Medyo mahapdi, pero okey lang”, pangiti kong sagot.<br /><br />“Kinurot? Baliw… sobra ka kasi kung magmuni-muni… “<br /><br />“Ako? Hindi ah, sarap nga ng tulog ko e. Malay ko ba na may batalyon pala ng langgam sa ilalim ng recliner ko…”<br /><br />“Oo na, sige na. Diyan ka lang, kukuha ako ng antibiotic cream. Baka magka-infection pa iyan…”, nakangiting bilin ni Aja.<br /><br />“Opo Inay…”, pabiro ko din sa kanya. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Habang naglalakad siya papunta sa tent upang kumuha ng gamot, lumingon siya sa akin at nagtanong…<br /><br />“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio, right?”</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1124717630004098622005-08-22T21:32:00.000+08:002005-08-22T21:33:50.006+08:00SideComment # 11i'm selling my phone! :-) visit this URL...<br /><br /><a href="http://www.ebay.ph/viItem?ItemId=7540401191">http://www.ebay.ph/viItem?ItemId=7540401191</a>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1124303261810256942005-08-18T02:27:00.000+08:002005-08-18T02:27:41.863+08:00<a href='http://photos1.blogger.com/img/133/2297/640/untitled1.jpg'><img border='0' style='border:1px solid #000000; margin:2px' src='http://photos1.blogger.com/img/133/2297/320/untitled1.jpg'></a><br />hahaha! la lang... :-) <a href='http://picasa.google.com/' target='ext'><img src='http://photos1.blogger.com/pbp.gif' alt='Posted by Picasa' border='0' style='border:0px;padding:0px;background:transparent;' align='absmiddle'></a>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1124119266014090562005-08-16T14:36:00.000+08:002005-08-15T23:21:06.020+08:00SideComment # 10<span style="font-family:trebuchet ms;">i was right. today WAS a pretty rotten day.</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1124085739881391962005-08-16T05:17:00.000+08:002005-08-15T14:17:03.816+08:00LS Reg #010, Series of 2005<span style="font-family:trebuchet ms;">Letter from God on Divine and Human Love</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">"Everyone loves to give himself completely to someone; to have a deep soul relationship with another; to be loved thoroughly and exclusively; But God to a Christian says:"</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">NO! Not until you are satisfied with living by Me alone. I love you and until you discover that only Me is your satisfaction to be found, you will both be capable of perfect human relationship that I have Planned for you. You will never be united with another until you have united with Me... exclusively of anyone or anything else, exclusive of any desire and longing. I want you to stop your frantic planning and to stop wishing, and to allow Me to give you the most thrilling Plan exciting - one you can't imagine.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">There are things you may not understand now. But I will allow things to happen because I want you to have the BEST. Please allow me to bring it to you. DON’T struggle with ME because I am pursuing to bless you. Just keep watching Me, expecting the greatest thing-keep experiencing the satisfaction knowing what I am. Keep learning and listening to the things I tell. YOU MUST WAIT! Do not be ANXIOUS, don't WORRY, and don’t look around in ENVY at things you want. Don't keep looking OFF and AWAY from Me, or you'll miss what I want to show you.<br />Then when you are ready, I’ll surprise you with a love far more wonderful than you have dreamt. You see, UNTIL you're ready and UNTIL the one I have for you is ready (I am working on you both even this very minute to make both of you ready at the same time) and UNTIL you are both satisfied EXCLUSIVELY WITH ME and the life I have prepared for you, you won't be able to experience the love that exemplifies your relationship with Me, and enjoy materially and concretely the everlasting union of beauty and perfection of the love that I offer with MYSELF. Human love is a faint shadow of my love for you. You know that I love you and that IAM GOD ALMIGHTY.Believe and be satisfied!</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1124085333940086902005-08-16T05:10:00.000+08:002005-08-15T13:55:33.946+08:00SideComment # 8this is going to be a pretty rotten day...carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1123864936352058742005-08-13T15:54:00.000+08:002005-08-13T00:42:16.360+08:00SideComment # 7it's raining. kaya nakakadepress. midterm exams've been done since monday... here's the rundown:<br /><br />crimProc - bad (i think)<br />transpo - pretty good<br />labor - <a href="mailto:##$!!@&^$@!!!">##$!!@&^$@!!!</a><br />natRes - really good<br />property - undecided<br />elec - good, maybe...<br />ethics - (friggin' prof) good<br /><br />i really have to get myself going. i mean, time flies (like, poof! enrollment and before you know it, poof! semestral break... and then poof! Christmas...) yeah, ive been pretty lax these days (since freshman year, i mean) but hey, im still tryin to find my "groove", if y'know what i mean.<br /><br />i miss my peeps, i miss my friends, i miss this girl whom i dont even know. she makes one of the best cream puffs in town (i know, i bought a couple packs. she never came back. cream puff lady...)<br /><br />so it's been raining. i let my cats in the house to weather out the rain. i go up to my room to get dressed for school, and when i come back down, there's this big feakin' pile of cat poo on my kitchen rug! cats are like that. they're all clean and sparkly white, but they compensate all that with one stinkin' pile of poo. sweet and deadly.<br /><br />i can't write my Kabanata 4 still. kinda depressed, kinda low... not inspired. maybe next week, or the week after that... who knows? maybe after the Bar. im still waiting for that "sunshine through the clouds" thing to happen. before then, i cant write.<br /><br />drowsy. sleep. tomorrow. g'nyt.carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1123689098473301092005-08-11T15:07:00.000+08:002005-08-10T23:58:28.276+08:00Fortuitous Ignorance"When can a person be exempted from liability in case of damages?"<br /><br />- "Ma'am by caso fortuito or force majeure..."<br /><br />"Right. What are the forces majeure that may exempt a person from liability?"<br /><br />- "Ma'am storm... flood..."<br /><br />"Yes, go on..."<br /><br />- "Earthquake... volcanic eruption..."<br /><br />"Really. Continue..."<br /><br />- "Thunder... ma'am?"<br /><br />"Close..."<br /><br />- "Meteor shower...?"<br /><br />"Malayo ka na..."<br /><br />- "Uh... alien invasion...?"<br /><br /><br />*consequences ng di nagaaral... at walang common sense.carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1123646124488916002005-08-11T03:10:00.000+08:002005-08-10T11:55:24.496+08:00Bagahe - Kabanata 3<span style="font-family:trebuchet ms;">KABANATA 3<br /><br /> “TABEEEEEEEEH!”<br /><br /> Isang mahaba at malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong resort habang tumatakbo si Lax patungo sa tubig, sabay lumusong. Itong si Lax talaga, parang ngayon lang nakakita ng dagat.<br /><br /> “Lax! Hoy damuho! Bumalik ka dito’t itatayo mo pa ang tent!”, sigaw ni Watts, ang girlfriend ni Lax. Unique ang couple na ‘to. Si Lax, laking Cebu, pero bihira sa dagat. Lumipat lang siya ng Baguio nang maisipan niyang seryosohin ang pagaaral. Si Watts, nagaaral sa Baguio pero lumipat ang pamilya niya sa Cebu dahil doon nalipat ang kanyang ama bilang Branch Manager ng Toyota Cebu. Nagkasalisihan pero nagkatagpo parin, ika nga. Si Lax ang marunong sa gawaing bahay. Si Watts, ultimo magwalis e hindi marunong, laking-mayaman kasi. Hanggang balikat ang haba ng buhok ni Lax. Hindi namin alam kung tinatamad lang magpagupit o kasapi ito sa isang di-kilalang tribo. Si Watts naman ay “sporty” ang gupit. Hindi rin “Lax” at “Watts” ang tunay nilang pangalan. Si Lax, “Jose Angelo Qumidan Paras”. “Jose” dapat ang palayaw, ginawa naming “Pepe”, tulad ng kay Ka Jose Rizal, hanggang sa naging “Peping”, “Peps”, “Ping”, “Panfilo”, “Lacson”, at sa wakas, “Lax”. Si Watts naman, “Camille de Padua Araniego”, “Cammy” ang palayaw, ginawa naming “Cams”, binaligtad at naging “Smac”, tapos “Smacks”, “Kiss”, “Mary Jane” – dahil sa legendary na halik nila ni Spider-Man - , “MJ”, “Watson” at sa ngayon, “Watts”.<br /><br /> “And’yan na po!”, patawang balik si Lax, habang naglalakad pabalik sa shed at tumutulo ang tubig mula sa kanyang mahabang buhok na tila nagmukhang damong-dagat dahil sa halo ng tubig at buhangin. Nang dumating ay ipinagpag pa nito ang sarili na parang aso para mabasa si Watts.<br /><br /> “Antipatiko ka hayop!”, sigaw ni Watts habang pinupunasan ang mukha. Lumapit naman si Lax at marahang hinalikan ito sa pisngi. Napangiti ng bahagya si Watts. “Huwag na huwag kang tatabi sa’kin mamayang gabi, matulog ka doon sa van!”, panakot na banta ni Watts.<br /><br />Ganoon lang sila. May kulitan, minsan may murahan, may pikunan pero hindi nagaaway. Hindi pa yata sila nagaaaway kahit kailan, kahit noong magkaibigan palang sila, eh magtatatlong taon na sila sa susunod na buwan. Sila ang modelo namin. Marunong maging magkaibigan kahit magkasintahan. Hindi nawawala ang saya ng pagkakaibigan.<br /><br />“Boss, Gatorade…”<br /><br />Napatingala ako habang pinagiisipan ang dalawang magkasintahang naghaharutan sa harapan ko. Nakita ko ang pamilyar na matamis na ngiti na kani-kanina lang ay katabi ko sa sasakyan.<br /><br />“Thanks Aja…”, sabay abot sa boteng iniabot.<br /><br />“Guys… Joel, Jess, buwelta tayo. May parking space doon sa may cottage. Baka mapagalitan tayo ng guard”.<br /><br />Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon, kung bakit bigla kong tinawag ang dalawa. Nginitian lang ulit ako ni Aja nang tumayo ako at kinuha ang susi ng sasakyan sa aking jacket.<br /><br />“Iniiwasan ko ba si Aja…?”, naisip ko sa sarili habang papunta sa nakaparadang sasakyan.<br /><br />Magkakasunod kaming tumungo sa parking lot. Ipinarada namin ang mga sasakyan malapit sa entrance. Doon lang kasi kasya ang tatlong sasakyang magkakatabi. Mahirap na kapag magkakahiwalay, baka may sira-ulong mandisgrasya sa isa.<br /><br />Habang nagmamaniobra ako paatras, may napansin akong nakaparadang van. Nakabukas ito at sa loob, may tatlong babaeng naka-shorts at bra top. Mukhang mga bakasyunista rin katulad namin. Si Jess naman, nakaupo parin sa loob ng sasakyan. Nakataas ang bintana para hindi siya makitang nakatitig sa mga nag-gagandahang babae sa loob ng van. Binusinahan ko si Jess. Napatingin ang mga babae at akala’y sila ang binubusinahan ko. Kumaway ang mga loka.<br /><br />“Tara Jess, setup muna tayo doon…”, yaya ko. Hindi ako pinansin ni Jess kaya binusinahan ko ulit. Daglian niyang itinaas ang kanyang kanang kamay na parang nagsasabing, “Mga pare, I’m busy. Una na kayo, susunod ako…”. Mukhang nagugustuhan niya ang kanyang nakikita. Itong si Jess talaga. Hindi na nagbago. Naturingang playboy noong high school. Akala namin ay nagbago na ito nang makilala ang kasintahan. Maraming lalaki ang nagalit nang siya ang sagutin ni Alex. Marami-rami rin ang nanligaw kay Alex. Minsan, noong bagong dating siya sa Baguio, anim kaagad ang nanligaw sa kanya sa department nila. Nag-umpisang manligaw si Jess noong napasama si Alex sa barkada. Sinagot naman siya nito sa loob ng tatlong buwan. Kung tutuusin, napakasuwerte ni Jess kay Alex. Maganda na si Alex, napakagalante pa. Mabait, mapagkakatiwalaan at tapat. Kahit sila na ni Jess, mayroon paring mga nanliligaw sa kanya. Mga mas mayayaman, mas makikisig, mga mas magagandang lalaki kay Jess. Pero ni minsan hindi binigyan ng pagkakataon ni Alex ang mga ito. Tapat siya kay Jess. Si Jess naman ay parang walang alam sa tunay na halaga ni Alex.<br /><br />“Magsisisi ka rin, Jess…”, pabulong kong nasumbat. Kinuha ko ang wallet at cellphone ko at lumabas. Matapos i-lock at pindutin ang alarm ng sasakyan, nagtungo na ako sa grupo.<br /><br />“Bakit ganoon…?”, naisip ko. “Bakit siya nawala sa akin… inalagaan ko naman siyang mabuti. Ibinigay ko lahat ng gusto niya, lahat ng hiling niya. Sinuklian ko lahat ng lambing niya sa akin… pero bakit parin siya nawala…? It’s unfair…” Napatayo ako sa lilim ng kubo. Isinuot ko ang dalang shades dahil medyo naluluha na ang mga mata ko. Oo, masakit parin. Oo, hanggang ngayon ay nagluluksa parin ako sa pagkawala ng babaeng pinakamamahal ko. Hanggang ngayon, nasasaktan parin ako habang naaalala ko ang lahat, habang nakikita kong masaya ang ibang mga tao sa piling ng iba at samantalang ako ay hindi ko mapagaling ang sugat.<br /><br />“Siguro hindi ako ang magpapagaling… “, nabulong ko na lamang sa sarili ko.<br /><br />Pagdating ko sa grupo, nakaset-up na ang tent na paglalagyan ng mga gamit habang nasa beach kami. Dinala na ni Joel, Ulo at Lax ang mga bag sa cottage. Binuksan ko ang cooler para kumuha ng tubig nang my mapansin akong babaeng nakaupong mag-isa sa buhangin. Lumapit ako at umupo sa tabi niya.<br /><br />“Peach, ano problema?”<br /><br />Si Peachy. Katya Gutierrez. “Peachy” ang tawag namin sa kanya dahil siya ang pinakabata sa amin. Cute kasi ang pangalan, eh cute din ang batang ito.<br /><br />“Kuya…”, sabay napasinghot.<br /><br />“Shhh, bakit? Ano’ng problema?<br /><br />Inilabas niya ang kanyang cellphone. Nag-dial ng numero at pinindot ang call. “The subscriber cannot be reached. Please try again later. The subscriber cannot be reached…”, narinig kong sabi ng recording ng cellphone niya. Tinatawagan niya si Matthew, boyfriend niyang naiwan sa Baguio. Hindi siya nakasama, kesyo may tatapusin daw na term paper. Ilang buwan na nilang pinagplanuhang sumama pero noong isang lingo lang ay biglang umatras ito.<br /><br />“Kuya ayaw naman macontact si Matt. Kanina nagriring pero hindi niya sinasagot… tapos I tried again when we got here, ‘cannot be reached’ na siya… kuya ano kaya…”<br /><br />Nararamdaman kong nagpapanic na si Peachy. Si Matthew, limang taong mas matanda sa kanya. Apat na buwan palang sila magkasintahan. Seryoso na sa buhay at sa relasyon si Matt. May pagka-demanding si Peachy. Gusto niya palagi niyang kasama si Matthew. Ayaw niyang nagiging malapit si Matthew sa ibang babae, lalo na kapag hindi sila magkasama. Kapag hindi nito macontact ang cellphone ng boyfriend, tatawag ito sa ina ng lalaki at sa kanya hahanapin ang kasintahan. Ma-PDA si Peachy. Bata pa kasi, mga bagong karanasan ang nararamdaman sa isang relasyon. Hindi ko rin masisisi si Matthew. Alam ko kung bakit hindi ma-contact ni Peachy ang cell ni Matthew. Umiiwas siya. Hindi na niya kaya ang pagiging demanding ni Peach. Hindi lang niya alam kung paano tatapusin ang lahat dahil kahit papaano ay mahal din niya si Peach.<br /><br />“Shhh… don’t worry too much. Siguro namatay ang battery or walang signal sa kanila. Diba taga-Irisan siya? Eh mahina ang signal doon diba?”<br /><br />“Baka galit siya kuya kasi sumama parin ako dito…”<br /><br />Kumikirot ang puso ko. Hindi ko masabi ang katotohanan kay Peachy. Nasasaktan akong itago sa kanya ang katotohanan. “Ito ang mga bagay na dapat mong matutunang mag-isa, Peach…”, naisip ko sa sarili ko, na may halong dasal na sana ay maisip din niya ang naiisip ko. Bata pa siya. Labingwalong taon palang si Peachy. Katatapos lang niyang mag-debut. Marami pa siyang dadaanan. Marami pa siyang makikilala. Marami pa siyang mararanasan. Inakbayan ko siya at hinimas ang likod para tumahan na siya.<br /><br />“We’ll be going back home in a couple days, Peach. Huwag ka mag-alala masyado. Just try to enjoy your time here. Malay mo may makikilala ka rin na bagong lala-…”<br /><br />“Kuya naman!”, sambat niya. “Don’t say that! I know Matt trusts me and I trust him. I didn’t come here to look for boys…”<br /><br />“Joke lang, Peach. Gusto lang naman kita pangitiin e. I’m sorry, okay? Di na mauulit, promise…”, patawa kong hingi ng tawad. Oo, gusto kong may makilala siyang bago. Ka-edad niya. Kapareho niya ng interes. Kapareho niya ng hangad sa buhay. Masyado pa siyang bata para humarap sa mga seryosong problema naming mga mas matatanda.<br /><br />“C’mon, magbihis ka na. Try again later baka macontact mo na siya, alright?”<br /> Tumayo kami mula sa pagkakaupo. Nagpahila pa siya patayo at ipinagpag ang buhanging kumapit sa kanyang damit. Maya-maya lang ay nakikipagbiruan na ito sa mga ibang kabarkada namin. “Bata ka pa, Peach. Marami ka pa matututunan… you’re still too naïve…”, huling isip ko habang naghuhubad ng jersey upang makapagpahid ng sunblock lotion. Parang kapatid ko na iyang si Peach. Dahil kay Peach natuto akong makipagkaibigan sa mga babae at maging malapit sa kanila. Sa kanya ko nakuha ang aking “feminine touch”, ika nga. Nakapagbihis na ako at hihiga sana sa recliner upang magpahinga nang makita ko si Aja sa dulo ng aking mata. Nakatingin siya sa akin. Malungkot na tingin. Parang may gustong sabihin o gawin pero hindi niya makaya. Naramdaman ko ang lungkot niya… ang paghahangad. Doon ko naramdaman ang damdamin niyang pinaghihintay niya sa akin. Doon ko naalala ang sakit, ang pakiramdam ng pagpunit ng babae sa harapan mo ng isang liham ng pag-ibig na sadya mong ginawa para sa kanya. Ibinaba ko ang shades ko at pumikit, pilit na tinatanggal ang malungot niyang imahen sa isip ko.</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1123167441614925722005-08-05T14:12:00.000+08:002005-08-04T22:57:21.623+08:00Bagahe - Kabanata 2<span style="font-family:trebuchet ms;">Huli naming sinundo si Jemma. Sa Scout Barrio kasi siya nakatira, malapit lang. Halos isang oras din kami naghintay kasi nung dumating kami sa bahay nila, nagtitiklop palang siya ng mga dadalhin damit. Sadyang mabagal kumilos si Jemma. Ni minsan kasi sa buhay niya hindi siya natutong magmadali. Magaling sa time management, ika nga. Pero ngayon, sobrang palpak ang management nya na dapat sesantihin na niya ang kung sinong nagplano ng araw niya. Si Jemma ang nililigawan ni ulo, kaya siguro kanina pa siya nagmamadali habang nasa bahay pa kami. Gustong magpa-pogi point pag siya ang magbubuhat ng bag ni Jemma. Ah ewan. Gusto rin naman ni Jemma si Ulo. Medyo nagpapakipot lang dahil ayaw naman niyang may masabi ang barkada na niligawan lang siya ni Ulo nang malaman nito na may gusto siya sa kanya.<br /><br /> “Isang tao naman dito sa harap. Ayoko magmukhang driver…”, reklamo ko nang sa likod silang umupo. Wala kasing umupo sa harap. Mukhang may nakareserba, sabi nila.<br /><br /> “Driver ka naman talaga a…”, pangiting asar ni Jemma.<br /><br /> “Palakarin ko kaya kayong dalawa?”, ganti ko.<br /><br /> Isang oras na ang nakalipas. Alas-diyes kasi ang usapan. Alas onse na nang dumating kami. Pero nang makita nilang kasama namin si Jemma, walang nagreklamo. Naintindihan nila. Nandoon na lahat ng tao. Kami na lang pala ang hinihintay. Pagkatapos namin pagusapan ang rota, tumuloy na kami sa biyahe. Mauuna si Joel dahil taga-Ilocos siya. Alam niya ang papunta doon. Susunod sina Alex sa kotse, mahuhuli kami. Pakiramdaman nalang, kanya-kanya muna kami pero pag nakarating kami sa La Union, maghihintayan muna para walang mawala. Gabi kasi, mas madaling mawala sa biyahe kapag gabi.<br /><br /> Halos dalawang oras na kaming nasa biyahe. Di parin napuputol ang convoy. Kulang nalang lobo at bandila, para na kaming pagpo-promote ng artista. Magaalas-dos na ng madaling araw. Medyo pagod na ako sa pagmamaneho. Medyo inaantok, medyo nababato. Ito kasi ang hirap pag ikaw ang driver. Hindi ka pwedeng matulog. Sinilip ko sina Ulo sa rearview mirror. Tulog ang kumag. Nakasandal pa sa kanya si Jemma. Sa ganitong lagay e hinding-hindi papayag yun na palitan ako. Napasarap ang posisyon e. Nakasandal si Jemma sa kaliwang balikat ni Ulo. Nakapatong naman ang kaliwang braso ni Ulo sa kanang tuhod ni Jemma. Hindi ako makatingin ng diretso. Masakit. Nakakainggit. Naalala ko nung ako yung nasa ganoong klaseng posisyon. Nagmamaneho ako habang nakasandal siya sa balikat ko. Magkahawak ang kanang kamay ko at ang kaliwang kamay niya. Habang minamaniobra ko ang kotse, kinukuwentuhan niya ako sa mga pangarap niya… ang mga pangarap niyang kasama ako. Ang mga pangarap niya na kanyang binuo sa pagpaplano naming dalawa. Pagkatapos niya ng kolehiyo, magbo-board exam siya. Pagkapasa niya ay magtatrabaho na rin para makatulong sa pamilya. Pero sa Baguio siya magtatrabaho para hindi kami magkakalayo. Ako naman ay mag-aaral ng Law. Pagkatapos ko, magrereview ako sa Manila para sa Bar exam. Hindi siya makakasama dahil sa trabaho niya, pero hihintayin niya ako. Sa anniversary namin, bababa siya ng Manila. Mamamasyal kami sa Laguna, doon sa bayan ng nanay niya. May bahay sila doon at doon kami magpapalipas ng gabi. Pagkatapos ay ihahatid ko siya sa Pasay pauwi ng Baguio. Bago siya sumakas ng bus ay yayakapin ko siya ng ilang oras, at kapag oras na niya para umalis, hahalikan niya ako sa labi… isang halik… matagal… matamis… isang halik na parang nagsasabing umuwi na ako sa Baguio nang makasama niya ako. Pero hindi puwede. Kailangan kong tapusin ito… para rin sa kinabukasan namin. Pagkatapos ng aming kuwentuhan, magtatawanan kami. Titigil ng saglit sa Starbucks sa North Expressway at magmemeryenda, magpapahinga sa ilalim ng sikat ng buwan.<br /><br /> Magpapahinga.<br /><br /> Habang hawak ko ang kanyang kamay.<br /><br /> Habang nakasandal siya sa akin.<br /><br /> Habang inaakbayan ko siya.<br /><br /> “Magsalita ka naman diyan…”<br /><br /> Nagulat ako sa nagsabi noon. Napabalikwas ako at nalipat sa kabilang lane ang sasakyan. May parating na traysikel. Bumusina ito ng malakas at pilit na umiwas sa akin.<br /><br /> Patay.<br /><br /> Inapakan ko ng buong lakas ang preno. Nasa sitenta ang takbo ko, nasa kuwanta ang kambyo. Nang makuha ko ulit ang maniobra ng sasakyan, buong ingat ko itong ibinalik sa kanang daanan ng kalsada. Bumusina ako ng isang beses bilang paumanhin sa dumaang traysikel. Biglang nagring ang cellphone ko.<br /><br /> “Hello… pare…”<br /><br /> “Ano nangyari? Ayos lang ba kayo?”<br /><br /> Si Jess ang tumatawag. Siya ang boyfriend ni Alex. Mukhang nagulat nang mapansin na nawalan ako ng control sa sasakyan.<br /><br /> “Ayos lang bro. Nagulat lang ako kay Aja.”<br /><br /> “Ok bro. Stopover muna tayo. Inaantok na ata tayo lahat, nagrereklamo na rin si Joel. Tulog si Alex, di siya pwede magdrive. Tatawagan ko nalang si Joel, kita-kita nalang tayo sa susunod na gas station.”<br /><br /> “Ok bro. sige kita-kita nalang. Text mo ako pag nandoon na kayo.”<br /><br /> Nagkusot ako ng mata. Nang lumingon ako sa kanan ko, nakita ko si Aja. Medyo seryoso ang mukha, halatang na-guilty dahil sa kanya ako nagulat. Katabi ko nga pala si Aja. Hindi ko siya napansing umupo sa passenger seat nang umalis kami ng Baguio.<br /><br />Tulog na tulog parin ang ibang mga pasahero namin. Sadyang ang mga ito, mantika kung matulog.<br /><br />“I’m sorry…”<br /><br />“Ok lang yun Aja… medyo inaantok na kasi ako… pasensya ka na muntik na tayo madisgrasya…”<br /><br />Napangiti naman si Aja dahil hindi ako nagalit. Isang matamis na ngiti ang ipinamalas niya, kasama ng kanyang maririkit na mata. Si Aja. Amelia Joanna Angelica Paraiso Rovales. AJA ang initials kaya naging Aja ang palayaw niya. Underclass ko siya sa Law. Maganda si Aja. Pilipinang-pilipina ang ganda. Morena, matangos ang ilong at hugis puso ang mukha. Wala rin ikakahiya ang katawan nito. 4th dan black belt ito sa Karate kaya sadyang may hubog ang katawan niya. Pero kahit ganoon, kikay parin. Babaeng-babae parin siya. Mas bata sa akin ng dalawang taon si Aja. Beinte palang siya. Maaga kasi nag-aral kaya maaga rin natapos. Second year na ako sa law nang nag-enroll siya. Nagkakilala lang kami habang nagpapaphotocopy ako ng mga kaso sa SCRA. Nagpaturo kasi siya kung paano gamitin ang librong yun. Mula noon, naging magkaibigan kami. Laking gulat ko na lang nang malaman kong pinsan pala niya si Joel. Unti-unti na rin siyang napasama sa barkada.<br /><br />Si Aja… siya sana ang papalit sa babaeng umiwan sa akin. Siya sana ang magpapawala ng sakit… ng lungkot… ng hinagpis. Pero hindi… hindi ko talaga makita si Aja na higit pa sa kaibigan. Kahit siguro naghihintay siya sa akin, hindi ko magawang baguhin ang pagtingin ko sa kanya.<br /><br />“Oh… tahimik ka nanaman diyan. Katatapos lang ng quiz nyo sa Labor… siguro delikado ka doon ano?”, asar nito.<br /><br />“Medyo.”<br /><br />“Ouch… ang cold. Hey sorry na talaga kanina… I didn’t mean to startle you…”<br />“It’s okay, Aja. Really. I just… I just have some… things… stuff… on my mind, that’s all…”<br /><br />“M’kay… hey… yung gas station. Ayun yung van ni kuya Joel…”<br /><br />Lumiko ako sa gas station. Pinatay ko ang cd player at pinagising ko kay Aja ang mga kasama namin.<br /> “Meryenda muna tao guys. Ulo, gising, tama na yan. Isusumbong na kita sa tatay mo. Hehehe.”, biro ko para mawala ang tension na namagitan sa amin ni Aja.</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-12306792.post-1122998360958786312005-08-02T15:14:00.000+08:002005-08-02T23:59:20.960+08:00SideComment #6<span style="font-family:trebuchet ms;">natRes? bluntly put... CHICKEN!!! hehehe. Property bukas... tama na emote... magsusulat muna ako.</span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">ps. masaya ako ngayon :-)</span>carpe_diemhttp://www.blogger.com/profile/06915818794821206036noreply@blogger.com0