second year in law school... heck, i barely even made it through freshman year!
jz for the moment... let's see what you've got...
(ta-da-da-dummm!)
6 weeks to go.
jz for the moment... let's see what you've got...
(ta-da-da-dummm!)
6 weeks to go.
|
“Gcng k p… ΓΌΓΌ?”
Di mo ineexpect ang text na yun. Magha-hatinggabi na. Nananahimik kang nanunuod ng TV sa sala nang biglang marinig mo ang “Master, I have mail for you…” na tone ng cellphone mo (tru-tones ‘to pre… hi-tech na cellphone).
Natigilan ka kasi unidentified yung number ng sender. “Sino kayang kumag ang mangi-inis ng ganitong oras?” naisip mo nang may halong inis at tuwa (dahil may nakaalala sa’yo). Idinial mo yung number. Narinig mo ang ringback nyang ubod ng baduy, sabay pindot ng end button. “Bumawi ka, leche ka…”, panakot mong inisip.
Nag-ring ang cellphone mo. Saglit lang. “1 Missed Call”, sabi sa screen mo. Nag-return call ka. Saglit din lang.
Bumawi siya. Sa asar mo siguro, nagpilitan kang gumastos ng piso sa text.
“Cno 2?!?”
“Ang sungit m nman… :-( “
Naalala mo yung araw kahapon. Nasa klase ka, 2nd period mo. Nakaupo ka lang at nagbabasa ng notes mo nang bigla siya dumating. Si Tin. Nakasuot siya ng damit na akala mong babagay lang sa mga mannequin na nakatayo sa mga tindahang nadadaanan mo sa SM. Nakalugay ang buhok niya, kumukumpas sa bawat galaw ng kanyang katawan. May hawak siyang pink na panyo sa kanyang marikit na kamay. Dumaan siya sa harapan mo at dumiretso sa kanyang upuan. Matapos ibaba ang kanyang mga dalang libro, tumuloy siya sa isang grupo ng mga babae at nakihalubilo sa mga ito. Narinig mo ang kanyang pagtawa. Parang isang matamis na sipol ng hanging dumadaloy sa mga dahon ng bulaklak sa hardin. Naisip mo… “Ang tunog ng pangalan ko sa mga labi niya…”, na malamang ay hinding hindi mo maririnig kahit kailan.
Natapos ang 2nd period at nakaupo ka parin habang pinagmamasdan ang kanyang likod… ang kanyang leeg… ang kanyang mga hikaw na parang mga mumunting diamanteng tumutulo sa tuwing ikaw ay umiiyak. Habang pinagmamasdan mo siya, parang napapaluha ka dahil sa mala-perpektong pagkagawa sa kanya ng Diyos. “Pinagpaguran ka siguro ng Lord…”, naisip mo.
Nag 2nd bell na. Tumayo siya’t umalis ng classroom para puntahan ang kanyang susunod na klase. Habang nakaupo ka, nakaramdam ka ng pagkahalong lungkot at pagkasabik… lungkot dahil wala na siya sa paningin mo, at pagkasabik dahil sa pag-asang makikita mo siya ulit kinabukasan. Napahinga ka ng malalim, tumayo at tumungo sa pinto. Nang mapatingin ka sa kanyang dating kinauupuan, may napansin ka. May naiwang panyo sa upuan. Ang kanyang panyong kulay pink na maayos na nakatiklop.
Hindi ka natuwa.
Hindi ka namangha.
Lumakas ang tibok ng puso mo.
Bumilis ang paghinga.
Lumingon ka sa lahat ng direksyon para makita kung may ibang nagmamay-ari ng panyong ito. Inabangan mong bumalik si Tin para kunin ang naiwang panyo. Limang minuto ang lumipas…sampung minuto…walang Tin na bumalik.
Nanginginig ang iyong mga daliri nang pulutin mo ang panyo, at parang isang di namalayang galaw, iniangat mo ito at nilanghap ang amoy ng tela… “Si Tin nga… kay Tin nga ito….”.
“Anjan k p…?”
Biglang nalipat ang isip mo sa isang katatanggap na text galing sa parahong taong bumulabog sa’yo.
“Cno k? Ano kelangn m?”
“Nangungmsta lng…klala m ko, d m lng ako npapancn…”
“I nid names, nt details.”
“Bk kc mgalt k lng pg nlaman m kng cno tlg ako…”
“Bhla k.”
Medyo napipikon ka na sa kakulitan ng taong ito. Nawalan ka na ng ganang manuod ng TV kaya pinatay mo na ito at umakyat sa kuwarto mo. Humiga ka sa kama at nag-isip kung ano ang pwedeng gawin kinabukasan. “Buti nalang at walang pasok bukas…”, naisip mo habng unti-unting napipikit ang mata mo sa antok.
“Glit k b? m sowee :-( “
“Nakhumputsa naman,…”, naisumbat mo sa inis.
“Look, ano b kelangn m? Gbi n a!”
“I hav sumthin 2 ask… mlakng bgy ung hhlingin ko sau… jz tel me kng ayw m…il undrstnd…”
“Ano un?”
“Cn u mit with me 2mrw?”
“What?”
“Dnt wori, lyk I sed, klala m ko. I jz wnt 2 talk wth u abt sumthin…kng ayw m, k lng…”
Sa inis mo, naisip mong sakyang ang hinihingi ng taong ito. “Iindyanin ko nalang. Bakit, sino ba kasi siya?”, pagpaplanong isip mo.
“Fyn. Wer n when?”
“Lets mit at SM nlang, il w8 4 u at koffia, k lng…?”
“Very well.”
“And 1 mor thing…”
“Ano nnman un?”
“Pls bring my hankie with u…“
Di mo ineexpect ang text na yun. Magha-hatinggabi na. Nananahimik kang nanunuod ng TV sa sala nang biglang marinig mo ang “Master, I have mail for you…” na tone ng cellphone mo (tru-tones ‘to pre… hi-tech na cellphone).
Natigilan ka kasi unidentified yung number ng sender. “Sino kayang kumag ang mangi-inis ng ganitong oras?” naisip mo nang may halong inis at tuwa (dahil may nakaalala sa’yo). Idinial mo yung number. Narinig mo ang ringback nyang ubod ng baduy, sabay pindot ng end button. “Bumawi ka, leche ka…”, panakot mong inisip.
Nag-ring ang cellphone mo. Saglit lang. “1 Missed Call”, sabi sa screen mo. Nag-return call ka. Saglit din lang.
Bumawi siya. Sa asar mo siguro, nagpilitan kang gumastos ng piso sa text.
“Cno 2?!?”
“Ang sungit m nman… :-( “
Naalala mo yung araw kahapon. Nasa klase ka, 2nd period mo. Nakaupo ka lang at nagbabasa ng notes mo nang bigla siya dumating. Si Tin. Nakasuot siya ng damit na akala mong babagay lang sa mga mannequin na nakatayo sa mga tindahang nadadaanan mo sa SM. Nakalugay ang buhok niya, kumukumpas sa bawat galaw ng kanyang katawan. May hawak siyang pink na panyo sa kanyang marikit na kamay. Dumaan siya sa harapan mo at dumiretso sa kanyang upuan. Matapos ibaba ang kanyang mga dalang libro, tumuloy siya sa isang grupo ng mga babae at nakihalubilo sa mga ito. Narinig mo ang kanyang pagtawa. Parang isang matamis na sipol ng hanging dumadaloy sa mga dahon ng bulaklak sa hardin. Naisip mo… “Ang tunog ng pangalan ko sa mga labi niya…”, na malamang ay hinding hindi mo maririnig kahit kailan.
Natapos ang 2nd period at nakaupo ka parin habang pinagmamasdan ang kanyang likod… ang kanyang leeg… ang kanyang mga hikaw na parang mga mumunting diamanteng tumutulo sa tuwing ikaw ay umiiyak. Habang pinagmamasdan mo siya, parang napapaluha ka dahil sa mala-perpektong pagkagawa sa kanya ng Diyos. “Pinagpaguran ka siguro ng Lord…”, naisip mo.
Nag 2nd bell na. Tumayo siya’t umalis ng classroom para puntahan ang kanyang susunod na klase. Habang nakaupo ka, nakaramdam ka ng pagkahalong lungkot at pagkasabik… lungkot dahil wala na siya sa paningin mo, at pagkasabik dahil sa pag-asang makikita mo siya ulit kinabukasan. Napahinga ka ng malalim, tumayo at tumungo sa pinto. Nang mapatingin ka sa kanyang dating kinauupuan, may napansin ka. May naiwang panyo sa upuan. Ang kanyang panyong kulay pink na maayos na nakatiklop.
Hindi ka natuwa.
Hindi ka namangha.
Lumakas ang tibok ng puso mo.
Bumilis ang paghinga.
Lumingon ka sa lahat ng direksyon para makita kung may ibang nagmamay-ari ng panyong ito. Inabangan mong bumalik si Tin para kunin ang naiwang panyo. Limang minuto ang lumipas…sampung minuto…walang Tin na bumalik.
Nanginginig ang iyong mga daliri nang pulutin mo ang panyo, at parang isang di namalayang galaw, iniangat mo ito at nilanghap ang amoy ng tela… “Si Tin nga… kay Tin nga ito….”.
“Anjan k p…?”
Biglang nalipat ang isip mo sa isang katatanggap na text galing sa parahong taong bumulabog sa’yo.
“Cno k? Ano kelangn m?”
“Nangungmsta lng…klala m ko, d m lng ako npapancn…”
“I nid names, nt details.”
“Bk kc mgalt k lng pg nlaman m kng cno tlg ako…”
“Bhla k.”
Medyo napipikon ka na sa kakulitan ng taong ito. Nawalan ka na ng ganang manuod ng TV kaya pinatay mo na ito at umakyat sa kuwarto mo. Humiga ka sa kama at nag-isip kung ano ang pwedeng gawin kinabukasan. “Buti nalang at walang pasok bukas…”, naisip mo habng unti-unting napipikit ang mata mo sa antok.
“Glit k b? m sowee :-( “
“Nakhumputsa naman,…”, naisumbat mo sa inis.
“Look, ano b kelangn m? Gbi n a!”
“I hav sumthin 2 ask… mlakng bgy ung hhlingin ko sau… jz tel me kng ayw m…il undrstnd…”
“Ano un?”
“Cn u mit with me 2mrw?”
“What?”
“Dnt wori, lyk I sed, klala m ko. I jz wnt 2 talk wth u abt sumthin…kng ayw m, k lng…”
Sa inis mo, naisip mong sakyang ang hinihingi ng taong ito. “Iindyanin ko nalang. Bakit, sino ba kasi siya?”, pagpaplanong isip mo.
“Fyn. Wer n when?”
“Lets mit at SM nlang, il w8 4 u at koffia, k lng…?”
“Very well.”
“And 1 mor thing…”
“Ano nnman un?”
“Pls bring my hankie with u…“
|
The Beach
Moon shines.
Stars fall.
Waves Crash.
The setting was perfect. The timing could not be better.
Yet inside my head a battle was raging. For what reason I don’t know, and for what purpose I can’t see.
Fire burns.
Music flows.
Water drizzles.
Nothing could spoil the beauty of the moment.
The moment.
The moment was exquisite. Emotion unfathomable. Beauty unquestionable.
There she walks on the sand, leaving footprints erased by the visiting surf.
There her hair flows with the wind.
What could not be better than this night?
Then again, what could be?
A deep breath, a wandering eye.
A surge of emotion burning mind and body.
She walks. She looks back.
“Pare…she’s waiting for you…”
“I know.”
I turn away.
Moon shines.
Stars fall.
Waves Crash.
The setting was perfect. The timing could not be better.
Yet inside my head a battle was raging. For what reason I don’t know, and for what purpose I can’t see.
Fire burns.
Music flows.
Water drizzles.
Nothing could spoil the beauty of the moment.
The moment.
The moment was exquisite. Emotion unfathomable. Beauty unquestionable.
There she walks on the sand, leaving footprints erased by the visiting surf.
There her hair flows with the wind.
What could not be better than this night?
Then again, what could be?
A deep breath, a wandering eye.
A surge of emotion burning mind and body.
She walks. She looks back.
“Pare…she’s waiting for you…”
“I know.”
I turn away.
|
Series of 2005
Fire erupts from deep crevices on the ground as burning embers fall down from the already darkened sky. Slight aftershocks sweep across the buildings as shockwaves emit from every corner.
The spark of steel clashing against steel. A blacksmith’s masterpiece churning up chaos and beauty at the same time. Steel against steel. Steel against flesh.
“Hiten Mitsurugi, Amakekiro Ryuno Hirameki!”
Sparks fly. Steel against flesh.
And on the floor, a petite young woman lies with blood dripping from a wound. She wears a torn kimono with her wooden sword lying broken in her hands. She silently cries as her defender draws his sword in a Battou-Jitsu fashion, known to be an equal in speed with the ancient Japanese Shikuchi. She cries with fear, that her defender might not lose his life, much more, his credo.
Change of scenario.
She springs forward, thrusting her wooden sword into the blind side of her attacker, while a red-haired man lies against the wall, bleeding and spent. His cross-shaped scar once again drawing blood as he clutches his bleeding side as if to hold on for dear life.
The sound of wind being broken with each accurately placed swing of her weapon. The Kamiya-Kasshin trademark of speed and accuracy, well-placed with each succeeding thrust.
With every leap she makes, she glances back with tearful eyes at the man she protects with her very life. She willingly places herself in danger of death to ensure the safety of this man… this beaten, weakened man.
She stands between this man and the attacker. She faces her fallen love and touches his lips with her own, this touch sealed by a drop of her tears. Then she takes her stance and closes her eyes, as the shadow of her attacker devours the remaining light that shines.
Fire erupts from deep crevices on the ground as burning embers fall down from the already darkened sky. Slight aftershocks sweep across the buildings as shockwaves emit from every corner.
The spark of steel clashing against steel. A blacksmith’s masterpiece churning up chaos and beauty at the same time. Steel against steel. Steel against flesh.
“Hiten Mitsurugi, Amakekiro Ryuno Hirameki!”
Sparks fly. Steel against flesh.
And on the floor, a petite young woman lies with blood dripping from a wound. She wears a torn kimono with her wooden sword lying broken in her hands. She silently cries as her defender draws his sword in a Battou-Jitsu fashion, known to be an equal in speed with the ancient Japanese Shikuchi. She cries with fear, that her defender might not lose his life, much more, his credo.
Change of scenario.
She springs forward, thrusting her wooden sword into the blind side of her attacker, while a red-haired man lies against the wall, bleeding and spent. His cross-shaped scar once again drawing blood as he clutches his bleeding side as if to hold on for dear life.
The sound of wind being broken with each accurately placed swing of her weapon. The Kamiya-Kasshin trademark of speed and accuracy, well-placed with each succeeding thrust.
With every leap she makes, she glances back with tearful eyes at the man she protects with her very life. She willingly places herself in danger of death to ensure the safety of this man… this beaten, weakened man.
She stands between this man and the attacker. She faces her fallen love and touches his lips with her own, this touch sealed by a drop of her tears. Then she takes her stance and closes her eyes, as the shadow of her attacker devours the remaining light that shines.
|